Прывітанне

Прытча пра двух манахаў

Манахі-святары - стары і малады -
Вярталіся аднекуль у абіцель.
Ды шлях ім заступіў прасцяг - абшар вады -
З-за ліўняў моцных рэкі разліліся.

Ускрай жа той вады заўважылі яны
Малодку-прыгажуню. (Ратуй Божа!)
Хоць трэба ёй прайсці – баіцца глыбіні…
Але ж...ці хто ёй, беднай, дапаможа?

Жанчыну ў рукі ўзяць? Якія там труды?
Манахам жа - па веры немагчыма!
Таму вось малады, збягаючы бяды,
Агідна адвярнуўся ад дзяўчыны.

Стары жа падышоў, малодку падхапіў
І зграбна праз раку панёс - на сушу …
Ды ўвесь астатні шлях манахі моўчкі йшлі ,
Аж покуль цішыню юнак не ўзрушыў:

“Як мог ты так зрабіць! Ты ж праведнікам быў!
Жанчыну ў рукі ўзяў - парушыў воту!”
Стары жа адказаў: “Аднёс - ды ўжо забыў!
А ты – яшчэ дасюль нясеш употай!”

А ці былі яны – размовы...

А ці былі яны – размовы,
І цуд з табою побач быць,
І тыя позіркі і словы,
Што могуць сэрца растапіць,

І напаіць душу пяшчотай,
І цяплынёй сваёй сагрэць?
Як спадзявалася я, што ты
Ўва мне патрэбу будзеш мець!

Ды раптам знішчыла расстанне
Пустыя мары. Вось і ўсё!
О, безнадзейнае каханне –
Бы кандалы на ўсё жыццё!

Ты нават і не развітаўся.
Пайшоў – і сонца патушыў.
І мне хваробаю застаўся
Вялікі смутак на душы.

Як мне змірыцца з горкім лёсам?
Хачу забыць тваё імя!
Мальбой узрушваю нябёсы,
А ратавання ўсё няма.

З’ядаюць дні мае і ночы
Боль успамінаў, неспакой:
Усюды мрояцца мне вочы
І незабыўны голас твой.

Ці пакаранне мне – разлука?
Паўсюдна бачу мілы твар.
І не спыныць мне тыя мукі,
І не заліць слязьмі пажар.

Губляю розум ад самоты –
Бо не сустрэць, бо не спаткаць.
Адно ўцяшэнне адзіноты –
Здаля нястомна бласлаўляць.

"Старэчая любоў"

“Старэчая любоў”… Нашто такія словы?!
Пакуль кахаеш ты, гадзін не лічыць лёс!
Калі дзеля любві на подзвігі гатовы,
Хай не гняце цябе сапраўдны твой узрост!

“Старэчая любоў?”… Мо спелае каханне?
Не варта ўспамінаць, якім ты быў раней!
Няхай ужо цішэй пачуццяў шугаванне,
Але святло любві жаданей і мілей!

“Старэчая любоў” – не толькі пацалункі,
Але і тое, што так дапаўняе іх:
Усмешак цеплыня, паднесеныя сумкі
Ды шчэ "паходы" ў парк увечар удваіх.

“Старэчая любоў”… Сімфонія абдымкаў…
З пяшчотай у вачах, слязінкай на шчацэ…
Ці ведае юнак з даўнішніх фотаздымкаў,
Што шчасце – калі ёсць рука ў тваёй руцэ.

“Старэчая любоў" – не горшая на свеце!
Калі б жыцця яшчэ, абраў такую б зноў!
Не здолець маладым у іх спякотным леце
Спазнаць салодкі смак асенніх маразоў!

Пераклад санета 66 У. Шэкспіра

Так існаваць? Ды лепей я памру,
Чым на бязвер’і цешыцца маной
І назіраць абраных галайстру
І перасыць нікчэмнасці дурной,

І шанаванне сквапнай хітрыні,
І гвалтаванне цноты там і тут,
І жорсткі здзек над святасцю любві,
І баль знясілля там, дзе сіла — цуд,

І шал мастацтва ў путах-ланцугах,
І дабрадзейнасць — найміткай у зла,
І тлум нявуцтва — у кіраўніках,
І прастату, што ў глупства перайшла.

Чым з гэтым жыць, лягчэй ужо сканаць...
Але шкада... любоў сваю кідаць...

W. Shakespeare, Sonet 66

Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,

And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,

And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:

Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.

"Здыму кватэру за інтым."

“Здыму кватэру за інтым.”
Жартуе нехта? Ці – сур'ёзна?
Курам на смех! І, разам з тым,
Гучыць адчайна, нават слёзна!

Жыллёвы крызіс дастае?
Ці "дрэннай" моладзі распуста?
Ў народа грошай не стае?
Ў кішэнях звяла ўся “капуста”?

Здаваць пакойчык за інтым –
Адкуль такі дзікунскі "рэверс"?
З Парыжу, кажуць. Гэта ў ім
З’явіўся грэшны “соntrе сеrvісе”.

Прадажа цела – каб пражыць
На "пай" сярэдняга заробку.
Як існаваць, каб не грашыць?
Няўжо – у цемру паасобку?

Пайшоў па свеце моды ўзбрык:
Лягальны ў фінаў “соntrе сеrvісе”,
Ў Маскве ўжо попыт гэткі ўзнік
І ў нас ужо "казычуць нервы".

“Здаю... здымаю... за інтым...”
Аб’явы брудныя змясцілі.
Не важна, як, не важна, з кім, –
Каб толькі ў хату жыць пусцілі.

“Прадам сябе! Патрэбны дом!”
Душа заходзіцца ад жаху…

Як добра сёння быць катом!
Ці , на худы канец, сабакам!

http://zvyazda.minsk.by/ru/pril/article.php?id=70115

Пераклад санета 147 У. Шэкспіра.

Каханне – ліхаманка… Жар залью –
І зноў нутро калоціцца ад смагі
І немач неспатольную маю
Ўсё болей распаляе хмелем брагі.

Мне розум, пільны ўрач, прапанаваў
Шмат лекаў ад хваробы майго сэрца,
Ды я ж яго не слухаў, бо кахаў...
І вось – мне недалёка ўжо да смерці…

Цяпер не ўратавацца мне ніяк:
Мой розум назаўжды мяне пакінуў -
І думкі ў смуце зблыталіся так,
Што тлум паліўся словамі маімі…

Я кляўся: ты - выток майго святла,
А ты – пякельны вір, мая імгла…

W.Shakespeare, Sonet 147

My love is as a fever, longing still
For that which longer nurseth the disease,
Feeding on that which doth preserve the ill,
The uncertain sickly appetite to please.

My reason, the physician to my love,
Angry that his prescriptions are not kept,
Hath left me, and I desperate now approve
Desire is death, which physic did except.

Past cure I am, now reason is past care,
And frantic-mad with evermore unrest;
My thoughts and my discourse as madmen's are,
At random from the truth vainly express'd;

For I have sworn thee fair and thought thee bright,
Who art as black as hell, as dark as night.

Як хораша! Зіма!

Як хораша! Зіма! Прыгожа, як ніколі!
Дзіўлюся на гульню завей і маразоў,
Смакую па глытку паветра і прыволле –
І сцюжа ўсё хутчэй ганяе ў целе кроў.

Абуджаная ноч вітае ранак стынню.
На вокнах зіхаціць вясёлкаю крышталь.
Іду я, а сляды дарожкай цёмна-сіняй
Збягаюць ад мяне ў заснежаную даль.

Світальнае жэле малінавага ўсходу
Спаўзае на снягоў бахматае безэ...
І радасць, і спакой, і божая лагода
Аблашчваюць душу, бы сонца, пакрысе.

Яснее небасхіл... Мільгаюць, нібы ў моры,
На хвалях насыпных іскрыстыя агні.
І ззяе, і пяе, і цешыцца прастора,
І крокамі рыпіць у звонкай цішыні...

Я кану ў гэты сон, уп'юся асалодай,
На шкельцах ледзяшоў сыграю Творцу гімн
І свята зімніх дзён запомню назаўсёды –
У сэрцы зберагу, як лепшы успамін.

Пачакай! Не знікай!

Пачакай!
Не знікай!
Без цябе спахмурнелае сонца
Кане ў ноч -
Ласку воч
Назаўсёды схавае ў імгле.
Не бяжы
Ад душы -
Падары пажыццёва бясконцасць
Цёплых слоў,
Што любоў
Надыктуе аднойчы табе!

Не сумуй!
Не крыўдуй!
Для мяне ты - найлепшая ў свеце!
Да цябе
Я сябе
Аніколі вось гэткім не знаў!
Не спяшай!
Не знікай!
Хай абоім нам шчасцейка свеціць
І заве,…
І пяе…
Дзіўны водар квітнеючых траў!!

А калі ж
Ты збяжыш
Ад мяне за мяжу небасхіла
Ў змрочны цень,
Там, дзе дзень
Сумна тушыць усмешку сваю,
Хай з табой
Будзе мой
Вечны боль,... і жыццёвая сіла,...
І святло
Ціхіх слоў -
"Я іду за табой,... бо люблю"...

E-mail

Мілы мой, дарагі! Без цябе на чужыне
не жыву – успамінамі сэрца гаю.
Не стрываўшы, табе на паштовую скрыню
адпраўляю пасланне – пяшчоту маю.
Не здзіўляйся, прымі гэты файл-прывітанне,
не адкідвай яго ні ў карзіну, ні ў спам.
Хай і ўзімку цябе пазабавіць каханне,
што было не пароўну адмерана нам.
Асцярожна спампуй гэты сціплы дарунак --
недачытаны ліст, што сарваўся падчас
распранання дубоў, і па восені юных.
Захавай успамін. І забудзь пра адказ.
Я нічога, дальбог, ад цябе не чакаю.
Што – няшчырыя словы? Адчэп для вачэй!
Знемагаю ў зіме. І ўсё маюся маем.
І дагэтуль мяне тая ж горыч пячэ.

31.12.2012

Ідуць дзве медсястрычкі на работу...

Ідуць дзве медсястрычкі на работу.
Пад вокам у адной гарыць фінгал.

− За што?

− Дык гэта муж зарэўнаваў.
Спрасонку запыталася я : “Хто ты?
З якой палаты?”
Тут ён мне і даў…

9.08.2010

Сябры - гэта тыя, што самі на кухні...

Сябры – гэта тыя, што самі на кухні
Ў цябе гаспадараць, ядуць, што ты меў -
Змятаюць усё, каб нічога не стухла…
А ты й распрануцца яшчэ не паспеў.