Вітаю Вас на паэтычнай старонцы Таццяны Дзям'янавай.
Тут Вы можаце пазнаёміцца з маімі вершамі, наведаць блог і пачытаць апошнія творы.
Якія я пішу вершы? Якія пішуцца: тут ёсць і памылкі, і моўныя неахайнасці, і стылістычныя недарэчнасці. Але гэта – маё.
Я – не паэтка, я толькі вучуся. Спадзяюся, што расту і колькасць вершаў-недарэкаў будзе паступова змяншацца.
Рэйтынг катэгорый | Рэйтынг вершаў | ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Жыццё… Знявага альбо чэсць?
Мы ўладары ці інтэрвенты?
Ці свет – палата нумар шэсць,
А мы ў ёй – толькі пацыенты?
Караюць нас лязом пакут
Ці лечаць сродкамі зямнымі?
О, людзі! Што мы робім тут
Рукамі й сэрцамі сваімі?
Сціскаюць душы ланцугі
Пытанняў, пошукаў, сумненняў.
Мы прагнем лекаў ад тугі –
Ды б’емся ў шкло неразумення.
Няўжо да праўды не дайшлі
Сярод разгубленасці, стомы:
Што ўсе мы – госці на зямлі,
Хоць і трымаемся, як дома?
2.01.2011
Графаманю цішком – і каюся
Над чарговым слабенькім творам:
У які радок ні ўчытаюся,
Паліць сорам – вялікі сорам!
Ад натхнення сябе хаваючы,
Зачыняю ўсе вокны-дзверы.
Заракаюся, прысягаючы,
Не пісаць – і не буду. Верыш?
16.04.2012
Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.
Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!
Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!
Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.
Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.
Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!
Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…
Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…
Знемагаю ў чаканні ліста.
А ў І-нэце на скрыні паштовай
Анічога – ні знака, ні слова –
Беспрасвецце. Зеро. Пустата.
Колькі дзён, колькі ночак запар
Вар'яцею над гэтай пустэчай
І чакаю… няхай не сустрэчы –
Хоць слаўца неласкавага ў дар.
Хоць радка… У галечы сваёй
Не цябе, а сябе вінавачу.
Ці магло ўсё адбыцца іначай?
Пра цябе… За табою… З табой…
Неспатольнаму сэрцу ніяк
Не сагрэцца няўклюднай любоўю!
Несуцешнасць – яе пасляслоўе,
Скамянелых рыданняў камяк.
Бы лязом… Па жывым… Як баліць!
А ўспаміны пульсуюць шалёна…
Як забойцы, маўчаць тэлефоны.
Ну й маўчыце! Навошта мне жыць?!
7.06.2012
Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.
Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!
Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.
Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.
І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!
За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…
А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…
Сёння ў модзе верлібр. І таму... адчапіцеся, формы!
І памеры, і рыфмы – сілкі для радкоў-летуноў!
Там, дзе маецца сэнс, паэтычны настрой непаўторны,
Даравальна свабода абуджаных вольніцай слоў.
Хай зляцяць ланцугі са скаваных харэем пачуццяў!
Хай з-пад ямба збягуць заняволеных думак сляды!
Незалежная Муза крынічнай вады не замуціць,
Анідзе не пакіне пустой мнагаслоўнай нуды.
Дзіўнаваты верлібр не баіцца змятаць забабоны,
Хоць прыняць навізну не адразу ўдаецца камусь.
Ён пачаў існаваць у абшарах Еўропы шалёнай,
А цяпер акупуе радзіму маю – Беларусь.
Пачынаю чытаць, павялічваю попыт і дозу.
Пачытала б яшчэ. Але трэба адзначыць найперш:
Спадзяюся, верлібр не пяройдзе з паэзіі ў прозу,
Не забудзе, што ён усё роўна не проза, а верш.
22.01.2012
Якая сёння прыгажосць –
вачам і сэрцу – асалода!
Напэўна, гэта рай і ёсць –
раскоша, Божая лагода.
Вакол іскрыцца, ззяе снег
трымценнем зорных аплікацый.
Здаецца, так бы цэлы век
стаяць і ціха любавацца:
маліцца ўзнёсла на абшар,
чмурэць ад срэбраных карункаў,
пад вяззю шатаў, нібы ў дар,
прымаць марозу пацалункі,
глядзець, як сонца лашчыць лёд
абжыўшых дахі сталакцітаў,
і прагна піць паветра мёд,
зіміцай-матухнай наліты.
“Старэчая любоў”… Нашто такія словы?!
Пакуль кахаеш ты, гадзін не лічыць лёс!
Калі дзеля любві на подзвігі гатовы,
Хай не гняце цябе сапраўдны твой узрост!
“Старэчая любоў?”… Мо спелае каханне?
Не варта ўспамінаць, якім ты быў раней!
Няхай ужо цішэй пачуццяў шугаванне,
Але святло любві жаданей і мілей!
“Старэчая любоў” – не толькі пацалункі,
Але і тое, што так дапаўняе іх:
Усмешак цеплыня, паднесеныя сумкі
Ды шчэ "паходы" ў парк увечар удваіх.
“Старэчая любоў”… Сімфонія абдымкаў…
З пяшчотай у вачах, слязінкай на шчацэ…
Ці ведае юнак з даўнішніх фотаздымкаў,
Што шчасце – калі ёсць рука ў тваёй руцэ.
“Старэчая любоў" – не горшая на свеце!
Калі б жыцця яшчэ, абраў такую б зноў!
Не здолець маладым у іх спякотным леце
Спазнаць салодкі смак асенніх маразоў!
Да Вашых вершаў, як да крыніцы,
Тулюся прагна, каб наталіцца
Настоем думак і адчуванняў –
Пітвом настрояў і разважанняў.
Сярод будзённай нуды пустэчнай
Яны здаюцца мне нечым вечным.
Кідаю сэрца ў ручай агністы
Са слоў бурлівых і струмяністых –
І раптам чую ўнутры сугучча
З ўсім, што, пэўна, паэта мучыць,
Над чым ён плача, з чаго смяецца
І што хавае ва ўласным сэрцы.
І бачу мудрасць у кожным слове,
І па-за словам – святло любові,
І спачуванне, і захапленне…
І ў кожным творы – жыцця трымценне...
Кладу ў скарбонку "Агульны сшытак" –
Прымаю шчырай душы здабытак.
19.03.2012
Пераклад санета 21 У. Шэкспіра.
О, я не з тых лісліўцаў, хто пяе
Сваім каханым оду прыгажосці
І аздабляе фарбамі яе,
Каб атрымаць напышлівае штосьці;
Хто іх раўнае з неба мілатой,
З яскравым сонцам, зоркай таямнічай,
З вясновай кветкай, поўняй залатой,
З усім, што дзівіць рэдкасным абліччам.
Дазволь, цябе заўсёды буду я
Ў сваіх санетах шчыра апяваці -
Бо ты і гэтак, любая мая,
Мілей за ўсіх, народжаных ад маці.
Хай услаўляе хтось любоў сваю,
Я ж не хвалю, бо я не прадаю.
W.Shakespeare, Sonet 21
So is it not with me as with that Muse,
Stirred by a painted beauty to his verse,
Who heaven itself for ornament doth use,
And every fair with his fair doth rehearse,
Making a couplement of proud compare
With sun and moon, with earth and sea's rich gems,
With April's first-born flowers, and all things rare
That heaven's air in this huge rondure hems.
О let me, true in love, but truly write,
And then believe me, my love is as fair
As any mother's child, though not so bright
As those gold candles fixed in heaven's air:
Let them say more that like of hearsay well,
I will not praise that purpose not to sell.
Не балбачы, што мы – няўмекі!
Лухта! Мы – творцы, кожны з нас!
Так Бог прызначыў чалавеку –
Ствараць – карысна бавіць час:
Араць зямлю, разводзіць кветкі,
Пісаць карціны, рыфмаваць,
Вязаць сукенкі і сурвэткі,
На сцэне танчыць і спяваць,
Запісваць россыпы мелодый,
Іграць натхнёна – гукам жыць,
Вязаць і шыць паводле моды –
Ўжываць нажніцы альбо ніць,
Плясці кашолкі і карункі,
Ляпіць збанкі, рабіць дэкор.
І да вышэйшага гатунку
Даводзіць кожны ўласны твор.
Расці ў майстэрстве крок за крокам,
Удасканальвацца ва ўсім.
І станавіцца… не, не Богам –
Яго сутворцам неблагім.
Не кпі з рамеснікаў, блазнота!
Іх шлях да таленту вядзе.
Але скажы: а сам ты… хто ты?
Чаго ты варты між людзей?
4.02.2012
Copyright © 2011
