Прывітанне

Вось кажуць – ісціна ў віне…

Вось кажуць – ісціна ў віне.
А што, калі ў бутэльцы суха?
Але гітара слых кране –
І верыш: ісціна – у гуках.

Чароўна струны затрымцяць,
Душу зацягнуць пераборы –
І слоў кахання не суняць,
І ўжо пачуцці – быццам мора.

І улюблёнасць у жыццё,
І боль пакут, і летуценні –
Нішто без гукаў. Сціхне ўсё –
І стануць сэрцы, бы каменні.

Што можа быць у цішыні,
Калі маўчанне – звон бязгучны?
Натхнення подыхі? Ані!
Застойнасць шэрасці цягучай!

Дык хай ляцяць яны, ляцяць
Па-над зямлёй, кудысьці ўгору,
Каб нашы душы насычаць
І напаўняць жыццём прастору.

Калі гітара слых кране,
Здаецца: ісціна – у гуках.
Хтось кажа: ісціна ў віне.
А што, калі ў бутэльцы суха?

20.05.2010

Дуэль-жарт "Я не паэтка"

Стрэл першы - ajsa: "Я не паэтка 'шчэ -маленькі тронак..."

Стрэл другі - я:

А я наогул цень ад непаэткі,
і то праз дзень -- зямля і неба сведкі.
Калі й расту пад сонцам, што сядае,
бліжэй да ночы зблякну і растаю.

Я Музу мучу, як п'яное рэха:
што ні агучу -- хібы і агрэхі.
Таму, сябры, маё наканаванне
не срэбра вершаў -- золата маўчання...

Стрэл трэці - ajsa: "Я цень ад ценю непаэткі..."

Стрэл чацвёрты - я:

А я зямля пад ценем ценю непаэткі
Неўладкаваная -- ні вершыка, ні кветкі.
Хоць палівай яе з брандспойта, хоць з піпеткі,
Не ажыве, не закалосіцца улетку.

Нат і не глеба -- так, няўдобіца якаясь.
Яе і ўвосень жоўты ліст не засыпае,
І у час зімовы завіруха не кранае...
А па вясне на ёй да маю снег не тае...

Стрэл пяты - ajsa :"Я чарвяк, тут у глебе жыву, на якой цень ад ценю..."

Стрэл шосты - я:

Я -- маленькая кучка "дабра", у каторай чарвяк,
Той, што ў глебе жыве пад цень-ценем зусім не паэткі,
Піша вершы чарвячыя. Тым ганаруся я так,
Нібы я -- не "дабро", а пахучая, дзіўная кветка.

Каб не я, чарвячок бы ад голаду-холаду здох.
Мы з ім разам ствараем цудоўную творчую пару.
Вось цяпер бы абодвум нам хтосьці крыху дапамог,
Каб у неба ўзляцелі чарвячна-"дабрынныя" мары.

Каб на крылах натхнення мы разам узняліся ў лёт
І каб нас пераТВОРыла Муза ў ліхіх матылёчкаў,
Для якіх асалода -- няпісаных вершаў палёт
І мядовы нектар зарыфмованых сэрцам радочкаў.

Стрэл сёмы - ajsa : "Я нішто, я такое ніштое нішто,што нішцее не знойдзеце ў свеце!"

Ну вось, пагарэзілі!

6.03.2013

:-)

Ад крадзенага не пасыцееш

Даў Бог сыноў-пагодкаў чалавеку.
Яны ў пяшчоце бацькавай раслі
Не тое, каб зусім ужо няўмекі,
Але ні ў чым майстрамі не былі.

Гады над імі птушкамі ляцелі:
За летам – восень, зімачка, вясна.
Мальцы нябачна неяк пасталелі.
І вось аднойчы бацька ім сказаў:

– Пара і за работу, хлопцы, брацца,
Каб на жыццё чым-небудзь зарабляць.
Якою справай марыце займацца?
Маўчаць сыны. Ну што каму абраць?

– Дык пойдзем, – кажа бацька, – з вамі ў людзі,
Пабачым, чым займаюцца яны –
Мо нешта вам з таго цікава будзе.
Пайшоў, а наўздагон – яго сыны.

У нейкай вёсцы ў кузні старажытнай
У рукі молат сын старэйшы ўзяў.
А быў ён гэткі кемлівы і спрытны –
Любую справу хутка пераймаў.

Прыгледзеўся да працы кавалёвай
Стаў побач, павучыўся, дапамог.
– Вось, бацька, і каваль табе гатовы –
І паказаў ім зроблены нарог.

– Ты добрую сынок, асвоіў справу.
Бо хто патрэбны людзям, той – з рублём.
Жыць працай – і карысна, і цікава –
Збудуем кузню – станеш кавалём.

А меншы сын ніяк сабе па сэрцы
Не мог занятак добры адшукаць.
А тут глядзіць – на лузе вол пасецца
І побач з ім нікога не відаць.

– А што, калі пачаць валоў мне красці?
Не цяжка, многа мяса – я б таўсцеў.
– Крадзі, – прамовіў бацька, – як удасца,
Раз ты нічога болей не схацеў .

І сын пагнаў вала сабе дадому.
А бацька кажа: ”Сынку, пачакай!
Мне трэба ў вёску гэтую. Знаёмы
Тут мой жыве. Мне часу трохі дай.”

Сын гоніць – і, бы ліст які, трасецца,
Са страхам азіраецца, бы воўк –
Ці не бяжыць за ім, ці не крадзецца
Той гаспадар, каму належыць вол?

На ўзлеску пачакаў вяртання бацькі,
З ім разам прывялі дамоў вала.
Зарэзалі. Праз нейкі час у хаце
Запахла свежанінай ад стала.

– Ну, сыне, знімем меркі і праверым,
Хто болей пасыцее ад мясца.
І бацька ўзяў шнурок і лоўка змерыў
Акружнасць шый – сваёй і малайца.

Вячэраць селі – бацька есць спакойна,
Хлапчына ж паглядае ўсё ў акно:
Шукае хто ці не? Ці не запомніў?
Ці не пільнуе побач, за сцяной?

Сабака брэша, йдзе ці едзе нехта –
Сын – за кавалак мяса – і ў куток.
Здаецца, ад сябе самога збег бы –
Дрыжыць, ажно не чуе рук і ног.

Так дзень за днём… Нарэшце, з’елі мяса –
І кажа бацька: “Ну, сынок, пара
Нам таўшчынёю шыі параўнацца.”
І ўзяў у рукі кончыкі шнура.

Памералі – зірнулі: патаўсцела
У бацькі шыя больш, чым удвая.
У сына ж патанчэла, нават цела
Схудзела – стаў памерам з вераб’я.

Сын дзівіцца: “Чаму так? Елі ж разам!”
“Бо ты, сыночак, з крадзенага жыў!”
“Але ж і ты валоў’е трэскаў мяса!”
“Але пайшоў спачатку, заплаціў!

Таму і пасыцеў, як ад свайго я.
А ты згарэў, бо страх цябе душыў:
Як сядзеш есці – ён паўзе змяёю.
На шыю – скок – і гадам на душы.

Таму вось ты і чэзнеш, і худзееш,
І ежа на карысць не йдзе табе.
Ад крадзенага, сын, не пасыцееш!
Шукай ты лепей працу для сябе!

1.10.2010

Зараза

Папярэджваю адразу:
“Уцякайце ад мяне!"
Я нашу ў сабе заразу.
Хай яна вас абміне.

Гэта страшная навала
Стала ганьбішчам маім:
Не піла і не гуляла
Анідзе і ані з кім,

Але ж недзе падхапіла
Нейкі вірус – нечый грып –
І цяпер мне свет нямілы:
Не жыццё ў мяне – "загіб".

Я лячыцца спрабавала:
І хадзіла да ўрача,
І аналізы здавала,
І, таблетак апрача,

Піла літрамі касторку
І смактала валідол.
Дабралася ўжо да “горкай”
І да вадкасці “расол”.

Ужывала і жывую,
І “свянцоную” ваду…
Ды нічога не ратуе,
Не развейвае бяду.

Спадзяюся ўжо на веру
І спрабую не грашыць –
Мо ўганю ў былую меру
Ціхі шал сваёй душы?

Вы спытаеце, што гэта
За запальванне ўнутры?
Адкажу вам па сакрэту:
“Графаманія, сябры!”

Бы наркоцікі ці п’янства,
Калі ў цымус зазірнуць –
Рыфмаплёцтва, вершаманства,
Словаблуддзе – каламуць.

Нібы моль, істоту точыць
Прага моцная – тварыць.
Не дае ні днём, ні ноччу
Ад пісання адпачыць.

І таму я паўтараю
(Ці вы чуеце, ці не?):
“Анікому не параю
Заразіцца ад мяне!”

Папярэджваю адразу:
“Уцякайце хто куды!
Побач з гэткаю заразай
Недалёка да бяды!”

1.11.2011

Смецце...

Смецце. Смецце. Колькі смецця!
Хоць ты камерай здымай!
На забруджанай планеце
Месца чыстага няма!

Тут – бутэлькі і паперкі,
Шкло, жалеза і рыззё,
Там – разбітыя талеркі
І кардонкі, і асцё.

Усё болей з кожным годам
Засіраем свет вакол!
Вар’яцеючы, прырода
Ў сто дажджоў сцірае дол:

Ад пляўкоў і ад брыдоты,
Недакуркаў і мачы,
Што рассейваюць істоты –
Хоць удзень, хоць уначы.

Мые, мые і палошча,
Так імкнецца асвяжыць
Скверы, вуліцы і плошчы,
Каб было магчыма жыць.

Звалкі, звалкі… Што за моду
На спаленне завялі?!
Усё меней кіслароду
У паветры ля зямлі.

Паглядзіце, колькі ў свеце
Смецця, “дзякуючы” нам!
Што пакінем нашым дзецям?
Ну няўжо вось гэткі хлам?

31.07.2010

Зіма. Завеі.

Зіма. Завеі. Халады.
Камін патрэсквае паленнем.
А за акном цвітуць сады
дзівосным морам белапенным.

Святло струменіцца з-за штор,
кладзецца ўсмешкаю на твары –
і цягне бегчы на прастор –
туды, дзе снежань гаспадарыць.

Туды, дзе вечнасць да вясны,
але паўсюль уюцца мухі –
калі пярыны-дываны
ўзбівае пані завіруха.

Падушкі снежныя трасе
над пышнай коўдраю пуховай.
і, не прысеўшы, пакрысе
мяняе посцілкі нанова.

І ўдзень, і ўноч шукае, дзе
зрабіць чарговую прыборку.
І так шчыруе, так мяце,
што аж на вейкі лепіць пёркі.

І ўсё імкнецца неспадзеў
кусточкам вымудрыць прычоскі
і з учарнелых сонных дрэў
стварыць бялюткія бярозкі.

10.02.2013

Мя не руш...

Жыў-быў калісьці ў вёсцы пан –
Шаленец, вылюдак і гнюк,
Аматар гульбішчаў і п’янства.
Ён надта здзекваўся з сялян:
Не “шкадааў” для “быдла” рук
І гвалтаваў дзяўчат сялянскіх.

Але рашылі ўсё ж яму
Хлапцы за гора і адчай
Адпомсціць жорсткаю забавай.
Адзін назваўся “Мя не руш”,
А два астатніх – “Не чапай”
І “Ну якая табе справа.”

Аднойчы лесам ехаў пан –
І раптам кара надышла:
Карэту карнікі спынілі,
Схапілі пана за жупран
І, распрануўшы дагала,
Палупцавалі й гонар збілі.

Ды й прывязалі аберУч
Да дуба, нібы да слупа.
Пан крыкнуў: ”Хто ж мяне зняславіў?”
Адзін назваўся “Мя не руш”,
А два астатніх – “Не чапай”
І “Ну якая табе справа.”

Стаіць пан дзень, стаіць другі,
Крывёй сілкуе камароў…
Ды тут бадзяга лесам крочыць.
“Ой ты, паночак дарагі!
Хто ж прывязаў цябе? За што?
Няўжо стаіш так днём і ноччу?”

Таропка зняўшы капялюш
І падляцеўшы да слупа,
Бадзяга дзівіцца – цікава…
А пан скуголіць: “Мя не руш!”
І ўдакладняе : “Не чапай!”
І “Ну якая табе справа!”

10.09.2011

Згубіла фразу, нібы свет...

Згубіла фразу, нібы свет –
І не магу знайсці і ўспомніць.
Уцёк, сарваўшыся, сюжэт,
Растала стрыманая споведзь.

Яна не вырвецца цяпер
Бадзягай-ветрыкам на волю.
І мой невыказаны верш
Ужо не выспее ніколі.

Радкамі ўслых не прагучыць,
Не застанецца на паперы.
Мне б тую фразу прыручыць,
Ды мітусня закрыла дзверы…

18.11.2010

Пераклад верша J.L. McCreery "There is no death"

Не, смерці ўсё ж не існуе!
Хоць знічкі й сыплюцца ў мурог,
але па зорнай цаліне
іх зноўку сее Бог.

І прах зямны адолеў смерць:
падставіць пыл пад летні душ –
і ну калоссем залацець
і ружавець ад руж.

Заснення вечнага няма!
Хаця увосень лістапад
касой махае, прыйдзе май –
і зноў расквеціць сад.

І праз званочкі-галасы –
пасыл з нябачнага быцця –
пальецца спеў на ўсе часы
з галінак дрэў жыцця.

І бессмяротных духаў рой
неадчувальна плоць кране
і вечароваю парой
прамовіць смерці:”Не!”

7.07.2013

J. L. McCreery
“There is no death!”

There is no death!The stars go down
To rise upon some fairer shore
And bright in heavens jewelled crown
They shine for evermore.

There is no death!The dust we tread
Shall change beneath the summer showers
To golden grain or mellow fruit,
or rainbow tainted flowers.

There is no death the leaves may fall.
And flowers may fade and pass away
They only wait,through wintry hours,
The coming of the May.

The bird-like voice, whose joyous tones,
Made glad these scenes of sin and strife
Sings now an everlasting song,
Around the tree of life.

And ever near us, though unseen,
The dear immortal spirits tread;
For all the boundless universe
is life--there are no dead.

1863

Пераклад казкі "Курачка Раба"

Жылі калісьці дзед і баба.
Ў іх кураня было рабое.
І знесла яйка курка Раба,
Ды не прастое – залатое.
Дзед яйка біў – яно не б’ецца.
Бабуля біла – не разбіла.
А мышанё забегла ў сенцы,
Хвастом махнула – й разлупіла.
Дзядок над стратай горка плача.
Бабуля слёзынькі ўцірае.
А курка Раба ў вочы скача
І ў суцяшэнне кудахтае:
“Бабуля! Дзеда! Ну не трэба!
Не плачце! Я вас супакою!
Знясу вам новае – ‘шчэ лепей -
Не залатое, а прастое!”

Гавораць, гэта ўжо зіма…

Гавораць, гэта ўжо зіма.
А мне здаецца – дзень вясенні.
Нібы не снежань – светлы май
Сыходзіць з неба блаславеннем.

І не сняжынак мітуснёй,
А завірухаю пялёсткаў
Гуляе ветрык над зямлёй.
Неверагодна! І дзівосна!

Я бачу цуд: не снегапад –
Вачам і сэрцайку забава,
А малаком заліты сад
І зацярушаныя травы.

Душа святлее ў мілаце,
Нібыта ў храме – ад прычасця…

Вакол – зіма.
А ўсё цвіце
І патанае ў белым шчасці...

7.12.2011