Прывітанне

Сатры тугу...

Сатры тугу на ўласным твары,
Змяці ў нябыт благія дні!
І ў чараўнічых акулярах
На свет па-новаму зірні.

Забудзь пакутлівае “ўчора”,
Пазбаўся гора і няўдач, –
І беспрытульную прастору
Ў ружовай зменлівасці ўбач.

Хай праз малінавыя шкельцы
Табе ўсміхнецца небасхіл –
І знікне ў сонечным цяпельцы
Былой нуды наносны пыл.

І кожны дзень, нібыта ўлетку
З паветра радасць удыхай –
Як лес пяе, і пахнуць кветкі,
І грае блікамі рака…

Шукай вакол праявы шчасця –
Ва ўсім звычайным і зямным –
І не заўважыш, калі здасца:
Яно – ў табе, а ты – у ім.

Не думай, што неверагодна
Ў штодзённым вечнае набыць!
Жыццё – бы зебра… Час – праходны…
Ды як салодка ў свеце жыць!

17.11.2011

Вы не знаходзілі натхненне?

Вы не знаходзілі натхненне?
Я недзе тут яго згубіла.
Цяпер блукаю сумным ценем –
І без яго мне свет не мілы.

Яно, напэўна, збегла ноччу
У сшытак лепшага паэта.
А я сяджу, марную вочы,
Яго чакаючы дагэтуль.

Мо Вам патрапіць мая згуба?
Дык, калі ласка, падхапіце
І, даражэнькі сябар любы,
Як-небудзь мне яго дашліце!

9.03.2011

Што чалавеку горш за ўсё?

Што чалавеку горш за ўсё?
Хтось кажа – смерць, а хтось – хваробы,
Адным – жабрацтва шкумаццё,
Другім – не мець у сэрцы Бога.

Спыталі тое ў мудраца:
“А ты што думаеш, шаноўны?”
Ён адказаць паабяцаў,
Паразважаўшы больш грунтоўна.

І так, і гэтак бавіў час,
І там, і тут шукаў цярпліва.
І вось, нарэшце, даў адказ,
Ды не звычайны – ўсім на дзіва:

“Ўсяго гаротней на зямлі
Не атрымаць чаго жадаеш.
Але яшчэ найгорш, калі
Чаго не хочаш, атрымаеш… “

Спакваля зачытаюся вершамі...

Спакваля зачытаюся вершамі,
Багацеючы, хай і не грошамі.
З асалодаю – мабыць, не першымі,
З пажаданнямі – каб не апошнімі.

Загаіцца душа мая лекамі
Дзеля сэрца майго, дзеля розуму –
І, радку падпяваючы нейкаму,
Стану раптам сама нецвярозаю.

Зачаруюся шчасцем нахлынуўшым,
Звар’яцею ад гора балючага –
І, пакуль дачытаю да “фінішу”,
Спачуваннем душу сваю змучаю.

Ой вы, россыпы слоў магнетычныя!
Як жыццё мне ад вас закадзіраваць?
Мо завесці залежнасці, звычныя
Для майго, чалавечага, выраю?

Цыгарэтка? Гарэлка? Наркотыкі?
Ці абжорства? Ці іншыя “радасці”?
Выбар ёсць. Ды няма таго дотыку,
Каб сярэдзінка ў неба ўздымалася!

Каб не ныла істота бяздонная,
Разумення шукаючы ў бліжняга.
О, паэзія! Шчасце надзённае!
Без цябе я, напэўна, не выжыву!

1.12.2010

Спас

Сціхнуў дзень, потым згас
І прылёг адпачыць,
А збянтэжаны Спас
Заблукаў уначы...

І, ад пахаў п’яны,
Чараўнічай рукой
Насцяліў туманы
Па-над соннай ракой…

І навешаў расы
На траву, быццам слез,
І заплёў валасы
Сарамлівых бяроз.

А, забраўшыся ў сад,
Стаў па дрэвах лупіць,
Спелых яблыкаў град
У далоні лавіць…

А як кінуў дурэць
Свой набытак лічыць,
Ён схітрыўся паспець
З неба знічку ўхапіць

І між хмар адшукаць
Залаты маладзік,
Дый над хатай узняць
На той зорачкі цвік.

Хутка бавіцца час...
Мізарнее імгла…
Ходзіць Яблачны Спас
У чаканні святла...

І ўладарна, бы цар,
Аглядае палі
Не лайдак – Гаспадар
Працаўніцы-зямлі…

Сярэднявечча...

Сярэднявечча… Поўнач Англіі… Дарога...
Ускрай абочыны ледзь цягнецца жабрак...
Выходзіць з лесу Робін Гуд… І мех у ногі
Шпурнуўшы беднаму вандроўцу, кажа так:

-Я – Робін Гуд - той, хто багацце адымае
Ў людзей багатых і бяднейшым аддае -
Тым, хто дабра амаль ніякага не мае...
Вазьмі мяшэчак – у ім золата – твае.

Жабрак – у шоку: “Ну няўжо пашанцавала?!
Цяпер я казачна багаты! Дзякуй, Бог!”
Ды Робін Гуд махнуў мячом – і цела ўпала…
І ў жабрака забраў ён золата мяшок.

-Я – Робін Гуд - той, хто багацце адымае
Ў людзей багатых і бяднейшым аддае -
Тым, хто дабра амаль ніякага не мае...
Ты стаў багатым? Ўжо багацце - не твае...

Згубіла фразу, нібы свет...

Згубіла фразу, нібы свет –
І не магу знайсці і ўспомніць.
Уцёк, сарваўшыся, сюжэт,
Растала стрыманая споведзь.

Яна не вырвецца цяпер
Бадзягай-ветрыкам на волю.
І мой невыказаны верш
Ужо не выспее ніколі.

Радкамі ўслых не прагучыць,
Не застанецца на паперы.
Мне б тую фразу прыручыць,
Ды мітусня закрыла дзверы…

18.11.2010

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Песіміст бачыць...

Песіміст бачыць толькі тунэля бясконцую цемру,
Аптыміст – толькі ззянне святла ў чорнай пастцы тунэля.
Рэаліст – і тунэль, і святло, і… о,бедныя нервы! –
Нейкі там сілуэт, што ляціць – нібы ў некага цэліць.

І адзін машыніст цягніка, што стралою імчыцца,
Успрымае крытычна і пільна паўночную яву:
Бачыць трох ідыётаў, якім закарцела напіцца
І палегчы на рэйках, забыўшы, што гэта - не лавы.

Лішак гора смяецца

Лішак гора смяецца.
Збытак радасці плача.
Так устроена сэрца –
Немагчыма іначай.

Але ёсць і другое,
Што здзіўляе нямала:
Калі радуе тое,
Што раней засмучала.

А ў самотным настроі
Чутна шчасцейка рэха:
Калі слёзы – ракою –
З-за мінулай уцехі.

23.01.2012

– Тата! Тата! Маці сёння...

– Тата! Тата! Маці сёння
Два разы мяне пабіла!
Першы раз – калі даў дзённік,
А там двоек – "Божа мілы!"

– А другі?

– Другі дадала –
Гэта ўжо было прыкольна –
Калі ў дзённіку пазнала
Свой уласны дзённік школьны.