Прывітанне

Рака жыцця

Рака жыцця у рамках берагоў
па плыні несла лодачку павольна
у акіян.
Але…
Але любоў
шалёным ліўнем хлынула свавольна.
Працяла спрэс, да дна, змяніла курс,
адняла вёслы, знесла на парогі,
уліла так, што лекі – мёд спакус –
звяла ў атруту: «Пі! Так хочуць Богі!»
І асляпіла вочы туманом,
і зацягнула сонейка ў аблокі,
каб у сутонні ззяла ноччу й днём
адно свяціла – вобраз яснавокі.
І закружыла хмелем галаву,
у вір страсцей каварна заманіўшы,
і давяло ілюзію:"Жыву!!!"
да дзіўнай думкі: глупства – плыць, не жыўшы.
Марскім вузлом звязала дзве душы,
каб не маглі расстацца – ці навечна? –
й грымнула громам: “Любіш? Саграшы!”
І нелюбоўю стрэліла сустрэчнай.
Забі…
забіла…
Жыць?
Маланкі стрэл
скрывавіў сэрца, вымучыў, знясіліў
і ўраз пазбавіў веры ў міражы –
ужо не важна –
колькі там пад кілем.
Як боль адолець? Ціха патануць?
Загаласіць, завыць: “Каханне, годзе?!”

Я ледзь плыву. Вакол –
туга і муць.
А берагоў
няма –
вясна, разводдзе.

23.06.2013.

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Рэдактар – паэту...

Рэдактар – паэту, што вершы прынёс:

– Вы, пэўна, камусьці ўжо гэта чыталі?

– Ды не… Мне не выпаў на тое шчэ лёс.

– Цікава… За што ж Вы сіняк атрымалі?

13.10.10

Якая сёння прыгажосць!

Якая сёння прыгажосць –
вачам і сэрцу – асалода!
Напэўна, гэта рай і ёсць –
раскоша, Божая лагода.

Вакол іскрыцца, ззяе снег
трымценнем зорных аплікацый.
Здаецца, так бы цэлы век
стаяць і ціха любавацца:

маліцца ўзнёсла на абшар,
чмурэць ад срэбраных карункаў,
пад вяззю шатаў, нібы ў дар,
прымаць марозу пацалункі,

глядзець, як сонца лашчыць лёд
абжыўшых дахі сталакцітаў,
і прагна піць паветра мёд,
зіміцай-матухнай наліты.

Прытча "Люстэрка і шкло."

У бацькі неяк сын спытаў:

- Чаму – у беднага бываю –
Ен сам багацця не прыдбаў,
Але хоць як дапамагае.
У куркуля ж дабра мяхі,
Але мяне ён і не бачыць.
Няўжо з-за грошаў стаў такі?”

- Задаў ты, сынку, мне задачу!
Зірні ў акно. Што бачыш там?

- Жанчыну, …хлопчыкаў, … дарогу…

- Яшчэ ў люстэрка свае глянь
Што бачыш там?

- Сябе самога.

- Так вось: люстэрка і акно -
Са шкла – і тое, і другое.
Дадай жа срэбра ты ў адно -
І адлюструецца табою…

Вось так і гэты багацей -
Скарб назапасіўшы, няйначай,
Не заўважае ўжо людзей,
Бо ледзь сябе праз срэбра бачыць…

Світае...

Світае... У алькоў
дрымотнага сусвету
ўрываецца шыццё
праменняў залатых
і танцы матылькоў,
што радуюцца лету,
вітаючы жыццё,
праяўленае ў іх.

У пацеркі расы –
у россып дыяментаў –
глядзіцца небакрай
і цешыцца гульнёй
вясёлкавай красы,
разбітай на фрагменты –
на дробны сонцаграй,
запалены вясной.

Ружовае жэле
змяняецца на просінь.
Зараначкі запеў
падхоплівае шпак…
І рэха ўсё далей
разносіць шматгалоссе
над морам сонных дрэў,
абуджаных няўзнак.

Над золатам палёў,
над зеленню ялінак,
над срэбрам ручаёў,
сінечаю азёр
узносіцца любоў
на крылах лебядзіных.
Мацней за сілу слоў
магутны гэты хор.

Асветлены абшар
свяціцца і святкуе
найноўшую главу
прывабнейшай пары.
І кожная душа
спявае “Аллілуйя”
Нябачнаму – Таму,
Хто гэта ўсё стварыў.

7.06.2013

Смуткую...

Смуткую...
Спачуваю...
Сэрца рвецца на шматкі...

18.03.2012

Пераклад санета 66 У. Шэкспіра

Так існаваць? Ды лепей я памру,
Чым на бязвер’і цешыцца маной
І назіраць абраных галайстру
І перасыць нікчэмнасці дурной,

І шанаванне сквапнай хітрыні,
І гвалтаванне цноты там і тут,
І жорсткі здзек над святасцю любві,
І баль знясілля там, дзе сіла — цуд,

І шал мастацтва ў путах-ланцугах,
І дабрадзейнасць — найміткай у зла,
І тлум нявуцтва — у кіраўніках,
І прастату, што ў глупства перайшла.

Чым з гэтым жыць, лягчэй ужо сканаць...
Але шкада... любоў сваю кідаць...

W. Shakespeare, Sonet 66

Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,

And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,

And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:

Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.

Мне нельга памерці...

Мне нельга памерці. Ніяк. Ну, хаця б да тых пор,
Пакуль не прыдбаю абутак сабе і адзенне.
У драных шкарпэтках, напэўна, не прымуць у морг –
З іх будуць смяяцца і ўрач, і нябожчыкаў цені.

Мне нельга памерці. Бо трэба яшчэ зарабіць
На месца, на крыж, на вяроўку і на адпяванне.
Усё-ткі танней сёння, хоць бы і блага, ды жыць,
Чым нешта з зарплаты адкласці на дзень пахавання.

Мне нельга памерці, пакуль не збяру на труну
І на катафалк, што на могілкі вывязе цела,
На стол памінальны, як будзе каму памянуць
Дурніцу-душу, што ўсё нейкага шчасця хацела.

Мне нельга памерці. Таму я дагэтуль жыву.
І жыць намагаюся доўга – амаль што бясконца –
Пакуль не згублю ў ліхалецці сваю галаву
З наіўнаю верай, што цемра – заспанае сонца.

15.02.2011

Спадары! Не чапайце паэтаў...

Спадары! Не чапайце паэтаў!
Не вяртайце ў рэальнасць знянацку!
Рыфмаплёцтва – не сродак, не мэта,
А як дзіцятку – любая цацка.

Хай гуляюць у творцаў, хай мараць,
І на душы нанізваюць тэмы!
Калі ж нехта радком зацяжарыць,
Мо й разродіцца цэльнай паэмай.

Хай няшчадна марнуюць паперу
І пячатаюць нешта ў Інэце,
Каб усе іх найлепшыя перлы
Разыйшліся праменнем па свеце!

Мо дзе-небудзь дажджамі пральюцца
Й беларускіх “вершыцеляў” вершы –
Так, што ў сэрцах чужых адгукнуцца
І пачуцці, і думкі тутэйшых…

5.03.2010

Кароткасць – талента сястра...

Кароткасць – талента сястра,
А прастата – напэўна, цётка.
Таму – загад рабам пяра:
“Пісаць і проста, і каротка!

Не пстрыкаць словы абы як,
А працінаць адзінай фразай,
Каб не памножыць лік пісак,
Чые радкі – вушам абраза.”

Хтось лічыць: “Колькасць – гонар наш!
Напішаш больш – вышэй адзнака!”
Але я думаю інакш:
“Ці колькасць выварыцца ў якасць?”

17.02.2011