Прывітанне

Табе

Табе не жонка, не каханка
і не сяброўка нават я,
а на хвілінку забаўлянка –
жывая іграчка твая.

Нібыта рэч, бярэш у рукі –
але ж цікаўна ў першы раз.
Пасля, найграўшыся, з дакукі
у кут адкідваеш на час.

А як успомніш, так ізноўку
шукаеш, цягнеш да сябе
і прымяраеш, як абноўку,
любоў, адданую табе.

І зноў адштурхваеш знянацку,
калі нацешышся спаўна.

Баліць душа. Бо я не цацка.
Люблю... І ў тым – мая віна...

24.05.2013

Апошні ліст

Апошні ліст
На дрэве сіратлівым,
Бы на ўспамін
Аб летняй цеплыні,
Танцуе твіст
З вятрыскам трапятлівым
Пад енк галін
У хмарнай вышыні.

Яго далонь –
Хістальны знак надзеі
І прагі жыць,
І крохкасці жыцця –
Нібы агонь
Душу ў зазімку грэе,
Хаця й дрыжыць
Над рэшткамі быцця.

Ды ў нейкі дзень
Асенняй стылай слоты
І ён зляціць
Пад ногі мінакам –
У змрочны цень
У зеўру адзіноты.

І не змяніць
Нічога ў гэтым нам…

15.11.2011

Калі спіна да глебы хіліцца...

Калі спіна да глебы хіліцца
Пад ношай стомы і нуды,
Ўжываю крыж свой нібы мыліцу –
І ён ратуе ад бяды.

То за яго ў імгле трымаюся –
Павадыром раблю сваім,
То ў ясны дзень абапіраюся,
То адганяю гора ім.

То б’юся з нейкімі напасцямі,
То баранюся ад спакус,
То па ім стукаю – каб шчасціла –
Бы заключаю з ім саюз!

Дзе прытулюся, дзе схаваюся,
Дзе ім, бы палкай, пагражу.
Хоць пад цяжарам трохі маюся,
Але ж ахоўваю душу!

А мо, на тое крыж і ўскладзены
На плечы кожнаму з людзей –
Каб быць не карай, Богам дадзенай,
А падмацункам у хадзе?

24.09.2011

Тры пціх

Тры пціх

Калі штодня, штоночы паміраю,
у снах – жуда – прарочая такая:
адна патэльня ў пекле нас чакае –
табе – сяродка, мне – мясцінка з краю.

Калі штодня, штоночы паміраю,
яшчэ смачней батон і кубак чаю.
Наперакор і болю, і адчаю,
мне кожны дзень зямны здаецца раем.

Калі штодня, штоночы паміраю –
нічый спакой тугой не засмучаю.
Пахмурны ранак радасна страчаю,
астатак шчасця ў прыгаршчы збіраю.

Штодня…
..............штодня…
............................штодня?

1.02.2013

Сіроцкія пакуты

Ой ты, рэчанька... неглыбокая!
Над табой жаўрук так звініць…
А я дзеўчына адзінокая.
На мяне ніхто не глядзіць.

Не крывенькая, не гарбатая,
Але ж маюся ўсё жыццё:
Сірацінушка не багатая,
Ўсё, што ёсць на мне – не маё.

Ой ты рэчанька срэбразвонная!
Ля цябе заўсёды – спакой.
Я ж – гаротная, я ж – прыгонная.
Заспяваю – слёзы – ракой.

Няма матухны, няма татачкі.
Зноў да раніцы не засну.
Ў нечым дворыку, ў нечай хатачцы
За кавалачак спіну гну.

Цячэ рэчанька, прытуляецца
Да адлеглага беражку.
Да мяне ж ніхто не спяшаецца.
Для каго ж сабе берагу?

Ці для мілага і для любага,
Што аднойчы стрэнецца мне?
Ці для нейкага злыдня грубага,
Што згвалтуе колісь мяне?

Ой ты, рэчанька неглыбокая,
Над табой жаўрук так звініць…
А я – дзеўчына адзінокая.
На мяне ніхто не глядзіць…

Пакуль жыву...

Пакуль жыву – пішу.
Ратунак мой –
не адрываць аловак ад паперы.
Дакуль іх не спішу,
дагэтуль, веру,
я застаюся існасцю жывой.

Пакуль пішу – жыву.
Мой крыж – ствараць.
Яго нясу цярпліва і старанна.
І ні адну главу
свайго рамана
не паспяшаю кропкай абарваць.

13.03.2013

Усё, што я хачу...

Усё, што я хачу – цябе любіць –
як хочаш ты. Ялеем. І агменем.
З тваіх далоняў шчасця брагу піць
і быць тваім і сонейкам, і ценем.

Усё, што я магу – цябе абняць –
прыручаным вятрыскам, не каханкай –
і твой хвілінны сум закалыхаць
сваёй недаспяванай калыханкай.

6.04.2013

Згубілася дзяўчынка ў краме...

Згубілася дзяўчынка ў краме.
Стаіць , маленечкая, плача.

−А дзе бацькі? Дзе тата з мамай?
− Не ведаю… Пайшлі, няйначай.

−І як жа, дзетачка, іх клічуць?

Ды ўжо ў яе цукерка ў роце,
На вуснах – слінка, пах сунічны…

−Іх клічуць: “Лапачка і Коцік.”

6.10.2010

Прытча пра крыўды

Жыў на Усходзе некалі мудрэц,
Які на розум вучняў настаўляў:
“Каб аніякай злыбеды не мець,
Я раю вам паміж надзённых спраў

Заўсёды помніць ісціну адну:
Калі вас людзі будуць абражаць,
Не заганяйце крыўду ўглыбіню,
Каб не з’ядала, нібыта іржа.

Калі ж кагосьці злоснікі-хлусы
Абвесцяць дурнем, бездарам, рабом,
Глушыце смехам кпінаў галасы
І не травіце крыўдамі нутро.

Бо толькі поўны дурань назаве
Кагосьці дурнем - каб мудрэйшым стаць,
І толькі раб залежнасці свае
У кімсьці блізкім возьмецца шукаць.

І толькі бездар бездараў ва ўсіх
Упарта бачыць дробязнай душой -
Каб выдзяляць сябе на фоне іх
І насаджаць уласны “талент” свой.

Таму глыніце мудрасці нагбом:
Не трэба крыўдзіць альбо крыўдаваць -
Каб не праслыць ні дурнем, ні рабом,
Ані сябе ў бяздарным не пазнаць.

Здаецца, нейкі розум маю

Здаецца, нейкі розум маю,
Але чамусьці дзень за днём
Усё адчайней урастаю
Ў палеткі Нэта каранём.

Як муха ў ліпкай павуціне,
Не адчуваючы бяды,
Ці жаба, зблытаная ў ціне, –
І ні туды, і ні сюды.

Зайду на нейкі сайт – і вісну,
Пакуль не вычытаю ўсё,
Зусім забыўшы рэчаіснасць –
Свае будзённае жыццё.

А недзе там гарыць каструля,
Страляюць бульбы вугалькі –
Зноў на вячэру будзе дуля.
Ды мне рэальнасць не з рукі.

Я, бы матыль, усё лятаю.
Ды паспрабуй мяне злаві!
Але шчаслівы, хто не мае
Нэта-залежнасці ў крыві!

17.05.2010

Рэдактар – паэту...

Рэдактар – паэту, што вершы прынёс:

– Вы, пэўна, камусьці ўжо гэта чыталі?

– Ды не… Мне не выпаў на тое шчэ лёс.

– Цікава… За што ж Вы сіняк атрымалі?

13.10.10