Прывітанне

Я - ісціна...

Я – ісціна. Я – повязь пакаленняў.
Я – змена існаванняў і дзяржаў.
Я – кола лёсу, смерцяў-нараджэнняў,
Мінулага і будучага сплаў.

Таму, заўжды пануючы паўсюдна,
Я маю ўсё, што белы свет стварыў -
З'яднаўшы час, калі я жыць не буду
З часінай, у каторую не жыў.

Так скарбаў назапасіўшы нямала,
Нясу зямныя цуды ў новы век -
Каб там чароўнай одаю гучала:
“Я – ісціна, я, просты чалавек!”

Як небяспечна - словамі гуляць!

Як небяспечна словамі гуляць!
Бы бумеранг, запушчаны ў прастору,
Яны зваротна зноў да нас ляцяць
І нам вяртаюць радасць альбо гора...

Памяці Янкі Сіпакова.

10 сакавіка 2011 г не стала Янкі Сіпакова.
Вечная памяць і ўсенародная любоў і пашана добраму чалавеку і талянавітаму майстру слова!

Паэты не знікаюць назаўжды.
Іх творы, незалежныя ад моды,
Турбуюць, працінаюць праз гады
І ў сэрцах застаюцца назаўсёды.

Паэты не сыходзяць у нябыт!
Такое марнатраўства немагчыма!
Яны з духоўна ўзведзеных арбіт
Праймаюць нас прароцтвамі сваімі.

Паэты нават з вечнасці вяршаць,
Сцвярджаючы маральныя асновы.
Ў стагоддзях не губляецца душа,
З любоўю запячатаная ў словы.

Паэты... Ці іх доля – неспакой?
Яны і па-за сконам – служкі мовы!
Вы чулі – стогне вестка над зямлёй:
Паэт памёр…

Прыхілім жа галовы!

11.03.2011

Што ні лета - у доме "вячоркі"...

Што ні лета – у доме “вячоркі”,
Што ні ноч – невыносныя мукі :
Праз усе расхінутыя форткі
Нібы злодзеі, ломяцца гукі.

Роў бензінавых монстраў і крыкі,
Гучны рогат , бразджанне гітары,
Мацяршчына, шал гульбішча дзікі –
На маленькай пляцоўцы ля бара.

Ні гудзенню назойлівай мухі,
Ані піску мышэй не прабіцца
Праз дуэт шызакрылай пяюхі
І такога ж упітага “прынца”,

Не заснуць. Нават і не спрабую.
Пажынаю дары чалавецтва.
Мне б на вушы падушку якую,
Каб пазбавіцца гэтага бедства.

Каб стрымацца ад кідання зверху
Усяго, што знайду пад рукою.
Тлумны горад. Ачмураны вэрхал.
А як хочацца трохі спакою…

Што мне рабіць?

Што мне рабіць? Куды мне дзецца?
Ратуйце, людцы, ад бяды!
Мне "знесла дах" ад песень Лепса –
Сама не ведаю, куды.

Душу працялі стогны-крыкі,
Парвалі сэрца на шматкі.
Адчайны выбух страсці дзікай
Рвануў з шалёнасцю ракі .

Спявак – як бура ў кратах цела–
Таміўся, кідаўся, рыдаў.
Ад плачу песня звар’яцела,
Свет абамлелы замаўчаў.

Са сцэны полымя рвалося.
З нябёсаў лівень прасякаў.
І голас – сола – шматгалоссем
Душу і цела апякаў.

І не было вакол нічога,
Што гэты гук перамагло б.

Цяпер без даху я, нябога,
І разумею, што я – тло...

Рыбак

Сам здзіўляецца рыбак
Найкаштоўнейшаму ўлову:
"Вось дык рыба! Ну й шчупак!
Не выцягваў я такога!

Ледзь закінуў акунька
Ў лунку, зробленую ў лёдзе,
Як адчуў – дрыжыць рука
І пад рыбай лёска ходзіць.

Аднаму тут – ну ніяк!
Падмагчы паклікаў сябра.
Але ж нат і ўдвух, аднак,
Не ўзялі цяжар "за жабры".

Сябар злётаў па пяшню,
Каб зрабіць паболей лунку –
І нарэшце падцягнуў
Рыбу – лепшага гатунку!

Дома казачны "трафей"
Гэтак лоўка “ўгаманілі”,
Што радні амаль усей
Па кавалку падарылі.

Нарабілі клёцак шмат
Па шыкоўнейшым рэцэпце –
Дадаецца сала ў фарш.
Адварыліі – смачна есці!

Назапасілі ікры -
Не адрозніш ад чырвонай.
Вось якія ў нас дары !
Ці такое вам вядома?

8.02.2011

http://zvyazda.minsk.by/ru/issue/article.php?id=73989

Сакура

О, цуд! Яшчэ хвалюючы людзей,
Што выжылі ў шаленстве землятрусаў,
Зноў сакура ў Японіі цвіце —
Вачам, слязьмі напоўненым, спакуса.

Жалоба…. А ў прастору льецца пах,
Калі па волі часу-чарадзея
Галінкі вішні прама на вачах,
Расквечваюцца ў колеры надзеі.

О, радасць! О, раскоша хараства!
О, смутак — скарабежнасць існавання!
Здаецца, што такая любата
Не можа, не павінна мець сканання!

І мроіцца не тленне, а жыццё —
У белым і ружовым, а не ў чорным…
О, хмельнае, чароўнае быццё
Суквеццяў незабыўных, непаўторных!

Адвеку ўжо прызнаныя яны —
Аб тым паведамляюць нават госцю —
За сімвал прыгажосці і вясны,
Жаночай мілаты і маладосці.

Але ў навале сённяшніх нягод
Здаецца — нават кветкі спачуваюць:
Цвітуць — нібы прадбачаць свой сыход,
Падзьме таропкі вецер — і злятаюць.

Калі ж усе пялёсткі ападуць —
Завея раны сэрцаў зацярушыць…
Мо праўда ў кветках сакуры жывуць
Загінуўшых блукаючыя душы?

лю

У шлюб з маляванкай-дзяўчынай

У шлюб з маляванкай-дзяўчынай...
Вось гэта – дзівоснае шоў!
Схацеў ажаніцца з карцінай,
Таму, што жывой не знайшоў.

Ці ёсць яна дзесьці на свеце?
Мо проста не здолеў знайсці?
Ці змогся шукаць у І-неце
"Дзяўчо недзе да трыццаці"?

А мо гэта кошык з бялізнай
Каханню вось так паспрыяў?
Такі ён цяжкі і вялізны,
Што хочацца збегчы ад спраў,

Дзяўчо атуліць, падбадзёрыць,
Паклажу яе падтрымаць,
І кветкі – вялізнае мора –
Ля ножак яе раскідаць.

А там – як яна пакахае –
Тады й да вяселля ўжо крок.
"О, мары!" – ўлюблёны ўздыхае.
О, хто б ажывіць дапамог!

Але... цішыня... На партрэце
Рашыў ажаніцца жаніх.
Шкада, не народзяцца дзеці
І ўнукаў не будзе сваіх...

24.04.2011

http://www.zviazda.by/ru/issue/article.php?id=78211

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!"

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!
Ты так даўно са мною разам не стварала!"
Але яна ў адказ мне крывіцца: "Найперш
Ты пакармі мяне – дай хлеба з лустай сала!"

"Ды што ты, мілая! Не маю. І не ем.
Бо я, прабач, – ахвяра вегетарыянства."
Не верыць Муза. Што ёй, Музе, да праблем!
Яна – прыхільніца абжорлівасці й п'янства.

Я прапаную ёй кавалак пірага
Ды агурок салёны побач выкладаю,
Але яна махае сумна: "Ні фіга!
З такой дыетай вершаванкі не складаю!"

Спрабую штосьці самастойна напісаць,
З сябе, бы сок, пустыя рыфмы выціскаю,
Але на выхадзе няма чаго шукаць.
Ва ўсякім разе, даражэнькія, не раю.

Вось дапішу апошні вершык – і звярну
Свае да смешнага дарэмныя патугі.
І буду слухаць з асалодай цішыню –
У два свае не-Музы-калістыя вухі.

24.10.2011

Калі я дапішу апошні верш...

Калі я дапішу апошні верш
І духам узнімуся над зямлёй,
Я палячу туды,
Дзе ты
Жывеш,
Каб стрэцца і развітацца з табой.

Крану цябе праменьчыкам святла,
Аблокамі пяшчоты атулю,
Каб нават і без слоў
Ты зноў
Магла
Пачуць мае нячутнае “Люблю!”

Калі ж мяне паклічуць – і збягу
адсюль у іншы свет – у небыццё,
Я буду і адтуль,
Пакуль
Змагу,
Ахоўваць, берагчы твае жыццё.

А ў дзень твайго скідання ланцугоў,
Калі ты станеш дымкай трапяткой,
Цябе сустрэну я,
Мая
Любоў,
Каб болей не развітвацца з табой…

21.05.2011