Прывітанне

Ну і шкоднікі пенсіянеры!

Ну і шкоднікі пенсіянеры!
Крыхаборы! Не ведаюць меры!
Як схітрыцца прыдбаць
кожны баксаў па пяць –
дык ізноў потым крызіс, халера!

17.01.2013

Апошні ліст

Апошні ліст
На дрэве сіратлівым,
Бы на ўспамін
Аб летняй цеплыні,
Танцуе твіст
З вятрыскам трапятлівым
Пад енк галін
У хмарнай вышыні.

Яго далонь –
Хістальны знак надзеі
І прагі жыць,
І крохкасці жыцця –
Нібы агонь
Душу ў зазімку грэе,
Хаця й дрыжыць
Над рэшткамі быцця.

Ды ў нейкі дзень
Асенняй стылай слоты
І ён зляціць
Пад ногі мінакам –
У змрочны цень
У зеўру адзіноты.

І не змяніць
Нічога ў гэтым нам…

15.11.2011

Сатры тугу...

Сатры тугу на ўласным твары,
Змяці ў нябыт благія дні!
І ў чараўнічых акулярах
На свет па-новаму зірні.

Забудзь пакутлівае “ўчора”,
Пазбаўся гора і няўдач, –
І беспрытульную прастору
Ў ружовай зменлівасці ўбач.

Хай праз малінавыя шкельцы
Табе ўсміхнецца небасхіл –
І знікне ў сонечным цяпельцы
Былой нуды наносны пыл.

І кожны дзень, нібыта ўлетку
З паветра радасць удыхай –
Як лес пяе, і пахнуць кветкі,
І грае блікамі рака…

Шукай вакол праявы шчасця –
Ва ўсім звычайным і зямным –
І не заўважыш, калі здасца:
Яно – ў табе, а ты – у ім.

Не думай, што неверагодна
Ў штодзённым вечнае набыць!
Жыццё – бы зебра… Час – праходны…
Ды як салодка ў свеце жыць!

17.11.2011

Снегавік

На двары маім узнік
незвычайны снегавік:
сімпатычны, абаяльны
дабрадушны і брутальны.

Распусціў з галінак коскі –
наймаднейшая прычоска –
нібы дрэды ці антэны.
Выгляд – проста ачмурэнны!

А на носе – эксклюзіў –
хтосьці шышку прычапіў.
Знекуль птушкі прылятаюць
и насенне ў ёй шукаюць.

А усмешка… А усмешка –
проста нейкая пацешка:
пазбаўляе ад турбот
заклапочаны народ.

Снегавёнка свет прыкмеціў –
и дарослыя і дзеці:
падыходзяць, аглядаюць,
шчыра ўсмешкамі вітаюць.

Беласкуры, яснавокі,
погляд – хітры, з павалокай,
хлопец – файны, незалежны.
Ці не ўнук бабулі снежнай?

4.02.2013

Фота сцягнута ў майго сябра http://sergastra.livejournal.com/492459.html

Песіміст бачыць...

Песіміст бачыць толькі тунэля бясконцую цемру,
Аптыміст – толькі ззянне святла ў чорнай пастцы тунэля.
Рэаліст – і тунэль, і святло, і… о,бедныя нервы! –
Нейкі там сілуэт, што ляціць – нібы ў некага цэліць.

І адзін машыніст цягніка, што стралою імчыцца,
Успрымае крытычна і пільна паўночную яву:
Бачыць трох ідыётаў, якім закарцела напіцца
І палегчы на рэйках, забыўшы, што гэта - не лавы.

Пераклад верша У. Набокава "Все окна открыв, опустив занавески..."

Уладзімір Набокаў

Акно расчыніўшы, адсунуўшы шторы,
ты ў зале раялю сказала: ”Жыві!”
І ўскінула рукі, і ў цёмнай прасторы,
як крылы, яны ажылі.

Пад левай – мальба зазвінела нясмела,
пад правай – няўпэўнены водгук узнік.
На споведзі клавіш – і чорных, і белых –
сусвет адгукнуўся на міг.

На вечцы, бы ў люстры, заззялі адлівы,
і кісці твае – кожны велічны ўзмах –
нібы матылёчкі, зайгралі гулліва
на чорных і белых палях.

І гукі ўзляталі ў нябесныя сферы,
і гоман раіўся і шэптам збягаў,
і вецер начны раскалыхваў парцьеры
і зоркі ў пакой упускаў.

Владимир Набоков

Все окна открыв, опустив занавески,
ты в зале роялю сказала: «Живи!»
Как лёгкие крылья во мраке и блеске,
задвигались руки твои.

Под левой – мольба зазвенела несмело,
под правою – отклик волнисто возник,
за клавишем клавиш, то чёрный, то белый,
звеня, погружался на миг.

В отринутой крышке отливы лоснились,
и руки твои, отражённые там,
как бледные бабочки, плавно носились
по чёрным и белым цветам.

И звуки холмились во мраке и блеске,
и ропот взбирался, и шёпот сбегал,
и ветер ночной раздувал занавески
и звёздное небо впускал.

Спакваля зачытаюся вершамі...

Спакваля зачытаюся вершамі,
Багацеючы, хай і не грошамі.
З асалодаю – мабыць, не першымі,
З пажаданнямі – каб не апошнімі.

Загаіцца душа мая лекамі
Дзеля сэрца майго, дзеля розуму –
І, радку падпяваючы нейкаму,
Стану раптам сама нецвярозаю.

Зачаруюся шчасцем нахлынуўшым,
Звар’яцею ад гора балючага –
І, пакуль дачытаю да “фінішу”,
Спачуваннем душу сваю змучаю.

Ой вы, россыпы слоў магнетычныя!
Як жыццё мне ад вас закадзіраваць?
Мо завесці залежнасці, звычныя
Для майго, чалавечага, выраю?

Цыгарэтка? Гарэлка? Наркотыкі?
Ці абжорства? Ці іншыя “радасці”?
Выбар ёсць. Ды няма таго дотыку,
Каб сярэдзінка ў неба ўздымалася!

Каб не ныла істота бяздонная,
Разумення шукаючы ў бліжняга.
О, паэзія! Шчасце надзённае!
Без цябе я, напэўна, не выжыву!

1.12.2010

Чырык! Вясна!

Уноч — мароз і абліваха.
Удзень — адліга і слата.
І ледзяшы сцякаюць з дахаў
Вясёлым, дробным тра-та-та.

Будзённы дзень здаецца святам,
Калі за тыдзень да вясны
Капеж выстуквае стаката,
Ад паху весняга п’яны.

Ён па зіме былой не тужыць.
Ён рэпетыруе пад рэп
Старых варон, што ўлезлі ў лужы
І заглушаюць кропель стэп.

А на галлі "правы качае”
Нахабны тэнар-верабей:
“Чырык! Вясну!
Чырык! Страчаю!
Чырык! Жывы!
Усіх жывей!”

23.02.2011

Сярэднявечча...

Сярэднявечча… Поўнач Англіі… Дарога...
Ускрай абочыны ледзь цягнецца жабрак...
Выходзіць з лесу Робін Гуд… І мех у ногі
Шпурнуўшы беднаму вандроўцу, кажа так:

-Я – Робін Гуд - той, хто багацце адымае
Ў людзей багатых і бяднейшым аддае -
Тым, хто дабра амаль ніякага не мае...
Вазьмі мяшэчак – у ім золата – твае.

Жабрак – у шоку: “Ну няўжо пашанцавала?!
Цяпер я казачна багаты! Дзякуй, Бог!”
Ды Робін Гуд махнуў мячом – і цела ўпала…
І ў жабрака забраў ён золата мяшок.

-Я – Робін Гуд - той, хто багацце адымае
Ў людзей багатых і бяднейшым аддае -
Тым, хто дабра амаль ніякага не мае...
Ты стаў багатым? Ўжо багацце - не твае...

Згубіла фразу, нібы свет...

Згубіла фразу, нібы свет –
І не магу знайсці і ўспомніць.
Уцёк, сарваўшыся, сюжэт,
Растала стрыманая споведзь.

Яна не вырвецца цяпер
Бадзягай-ветрыкам на волю.
І мой невыказаны верш
Ужо не выспее ніколі.

Радкамі ўслых не прагучыць,
Не застанецца на паперы.
Мне б тую фразу прыручыць,
Ды мітусня закрыла дзверы…

18.11.2010

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…