Прывітанне

Як старанна люстэрка не тры...

Як старанна люстэрка не тры,
Як не лайся на пыл і на жонку,
Але кім сябе бачыш знутры,
Тым, на жаль, не з’яўляешся звонку.

І не стома – прычына таму,
І не крэмаў благіх ужыванне.
Проста ты ўласны твар акунуў
У сапраўднае адлюстраванне.

Ухапіўшы ўсе рысы твае,
Бы праводзячы дбайную зверку,
Без ілжывасці перадае
Непадкупнае фота – люстэрка.

Там не ўбачыш душы маладосць –
Толькі твар… і мяшкі… і маршчыны.
Сівізны ўжо прыпыленасць ёсць…
Але што – сівізна для мужчыны?

І на твары не толькі гады,
Што праз пальцы пяском праляцелі,
Але й моцных пачуццяў лады,
І нястрыманых думак фартэлі,

І пяшчотнай усмешкі святло,
І рамантыкі подых вясновы,
І натхнёнага духа чало…
Дык нашто тыя з выглядам змовы?

Кінь люстэрка! Хай гарам гарыць!
Ну навошта ўглядацца вачыма,
Калі ўсё, што нязменна – ўнутры,
А што звонку – праносіцца міма?

Пераклад верша Henry David Thoreau

Хто смерць чакае – той і памірае…
А я – жыцця бясконцасць выбіраю…
І, мне здаецца, нават маладзею –
Бо не губляю веру і надзею…

Табе

Табе не жонка, не каханка
і не сяброўка нават я,
а на хвілінку забаўлянка –
жывая іграчка твая.

Нібыта рэч, бярэш у рукі –
але ж цікаўна ў першы раз.
Пасля, найграўшыся, з дакукі
у кут адкідваеш на час.

А як успомніш, так ізноўку
шукаеш, цягнеш да сябе
і прымяраеш, як абноўку,
любоў, адданую табе.

І зноў адштурхваеш знянацку,
калі нацешышся спаўна.

Баліць душа. Бо я не цацка.
Люблю... І ў тым – мая віна...

24.05.2013

Георгію Ліхтаровічу

Да Вашых вершаў, як да крыніцы,
Тулюся прагна, каб наталіцца
Настоем думак і адчуванняў –
Пітвом настрояў і разважанняў.
Сярод будзённай нуды пустэчнай
Яны здаюцца мне нечым вечным.

Кідаю сэрца ў ручай агністы
Са слоў бурлівых і струмяністых –
І раптам чую ўнутры сугучча
З ўсім, што, пэўна, паэта мучыць,
Над чым ён плача, з чаго смяецца
І што хавае ва ўласным сэрцы.

І бачу мудрасць у кожным слове,
І па-за словам – святло любові,
І спачуванне, і захапленне…
І ў кожным творы – жыцця трымценне...

Кладу ў скарбонку "Агульны сшытак" –
Прымаю шчырай душы здабытак.

19.03.2012

Вазьму аловак і паперу...

Вазьму аловак і паперу,
Пачну пачуцці рыфмаваць.
Усё збалелае даверу
Лісту, не здольнаму змяняць.

Няхай у словах застанецца.
Мо апасля, праз шмат гадоў,
Хто-небудзь сэрцам адгукнецца
На ўсё, што знойдзе між радкоў.

Мо, прачытаўшы тыя перлы,
Успомніць нехта і мяне
І ўсё святло душы няўмерлай
Жывымі гукамі пралье…

22.05.2010

Ідзе паніхіда...

Ідзе паніхіда. У залу ўлятае
Распараны бегам, смурны мужычок.
Пасля падыходзіць і штосьці хавае
Ў труну да памерлага – недзе ля ног.

Паклаў. Адышоў да знаёмай кабеты.
Жанчына пытае: ”А што ты рабіў?”

“Усё абабег – і застаўся без кветак.
Дык я шакаладку нябогу купіў…"

8.11.2011

Пераклад санета 102 У. Шэкспіра.

Люблю не менш - ды меней дэманструю,
Хаця пачуцці сталі ‘шчэ мацней;
Але нашто любоў сваю святую
Нібы тавар, праносіць між людзей?

Вясну кахання песняй салаўінай
Я з Філамелай разам апяваў,
Ды ўслед за ёй жалейку сваю кінуў,
Калі прышла пара сталення траў.

І не таму, што летам не прыемна
Ліць серэнады страсныя ўначы, -
А бо даступнасць квецені багемнай
Дае магчымасць одам адпачыць.

Таму язык трымаю ад сугуччаў,
Каб спеў любві табе не надакучыў.

W. Shakespeare, Sonet 102

My love is strengthen'd, though more weak in seeming;
I love not less, though less the show appear:
That love is merchandized whose rich esteeming
The owner's tongue doth publish every where.

Our love was new and then but in the spring
When I was wont to greet it with my lays,
As Philomel in summer's front doth sing
And stops her pipe in growth of riper days:

Not that the summer is less pleasant now
Than when her mournful hymns did hush the night,
But that wild music burthens every bough
And sweets grown common lose their dear delight.

Therefore like her I sometime hold my tongue,
Because I would not dull you with my song.

Калі спіна да глебы хіліцца...

Калі спіна да глебы хіліцца
Пад ношай стомы і нуды,
Ўжываю крыж свой нібы мыліцу –
І ён ратуе ад бяды.

То за яго ў імгле трымаюся –
Павадыром раблю сваім,
То ў ясны дзень абапіраюся,
То адганяю гора ім.

То б’юся з нейкімі напасцямі,
То баранюся ад спакус,
То па ім стукаю – каб шчасціла –
Бы заключаю з ім саюз!

Дзе прытулюся, дзе схаваюся,
Дзе ім, бы палкай, пагражу.
Хоць пад цяжарам трохі маюся,
Але ж ахоўваю душу!

А мо, на тое крыж і ўскладзены
На плечы кожнаму з людзей –
Каб быць не карай, Богам дадзенай,
А падмацункам у хадзе?

24.09.2011

Сталіцу лівень зноў заліў…

Сталіцу лівень зноў заліў.
Не ў першы раз бяда такая.
Што хоча неба змыць з зямлі,
Калі вось гэтак палівае?

А мо патопы – нам прысуд
За ўсё, што дзеецца на сушы?
Ці Бог сцірае нейкі бруд,
Які набіўся ў нашы душы?

Ізноў Няміга – у вадзе.
Вада – ракой, вада – навалай...
Куды расклад такі вядзе?
Ці папярэджанняў нам мала?

О, чалавек! Шануй жыццё!
Цябе – і пернікам, і пугай,
А ты й дарослы – бы дзіцё:
Як ні кажы, не хочаш слухаць…

28.06.2010

Тры пціх

Тры пціх

Калі штодня, штоночы паміраю,
у снах – жуда – прарочая такая:
адна патэльня ў пекле нас чакае –
табе – сяродка, мне – мясцінка з краю.

Калі штодня, штоночы паміраю,
яшчэ смачней батон і кубак чаю.
Наперакор і болю, і адчаю,
мне кожны дзень зямны здаецца раем.

Калі штодня, штоночы паміраю –
нічый спакой тугой не засмучаю.
Пахмурны ранак радасна страчаю,
астатак шчасця ў прыгаршчы збіраю.

Штодня…
..............штодня…
............................штодня?

1.02.2013

Памяці паэтаў...

Зноў смерць, касой махнуўшы, сее гора.
Зноў – боль і скону парасткі – крыжы.
Па тым, хто жыў на гэтым свеце ўчора, –
Памінкі і аплакванне душы…

Так рана – недаспелыя калоссі!
Так хутка – а што бачылі ў жыцці?
Іх нават не кранула сцюжай восень,
А ўжо яны – туман у небыцці.

Чаму? Ды вось такімі маладымі –
Калі яшчэ так многае маглі б?!
Ці неба, распасцёртае над імі ,
Прыцягвае найлепшае з зямлі?

А мо іх вабіць ззянне дальніх зорак?
Ці кліча плынь забыўнасці-ракі?
Паэты, кампазітары, акцёры,
Артысты, рэжысёры, мастакі…

Чаму?! Не дапісаўшы, не дапеўшы,
Жыццё не далюбіўшы і жанчын,
Пакінуўшы пачуцці ў сваіх вершах,
Мелодыях і дзеяннях карцін…

Пайшлі. Няўжо настане новы ранак?
Без іх няўжо снягі вясной збягуць?
Чаму іх забіраюць нечакана
І часу развітацца не даюць?!

Але… наўрад ці нам адкажа Ойца…
На жаль, таго не дадзена спазнаць.
А мо Ён так збірае лепшых творцаў,
Каб іншы свет на небе апяваць?

13.07.2910