Прывітанне

Якім бы чынам нас жыццё не перайначвала...

Якім бы чынам нас жыццё не перайначвала
Ў бясконцых спробах падтрымаць і навучыць,
Няхай ніколі не знікае ў нас дзіцячае,
Бо надта сумна без яго дарослым жыць.

Ці варта мець зашмат напышлівай сур'ёзнасці
На строгім твары і ў патушаных вачах?
Калі б усе надзелі маскі шэрай поснасці,
Дык ад тугі, напэўна, свет бы ўжо зачах.

Што за нудота – без прыколаў стыць у сталасці
І больш не ведаць бестурботнай валтузні,
Той весялосці, што ў маленстве затрымалася
І не спяшае выяўляцца ў нашы дні?

А паспрабуйце, хоць на нейкую хвіліначку,
Ізноў гарэзамі, свавольнікамі стаць:
Ірынкай, Лёшкам, Светкай, Сашкам,Таняй, Ніначкай
І, як малыя, у дзяцінства пагуляць!

Сатры тугу...

Сатры тугу на ўласным твары,
Змяці ў нябыт благія дні!
І ў чараўнічых акулярах
На свет па-новаму зірні.

Забудзь пакутлівае “ўчора”,
Пазбаўся гора і няўдач, –
І беспрытульную прастору
Ў ружовай зменлівасці ўбач.

Хай праз малінавыя шкельцы
Табе ўсміхнецца небасхіл –
І знікне ў сонечным цяпельцы
Былой нуды наносны пыл.

І кожны дзень, нібыта ўлетку
З паветра радасць удыхай –
Як лес пяе, і пахнуць кветкі,
І грае блікамі рака…

Шукай вакол праявы шчасця –
Ва ўсім звычайным і зямным –
І не заўважыш, калі здасца:
Яно – ў табе, а ты – у ім.

Не думай, што неверагодна
Ў штодзённым вечнае набыць!
Жыццё – бы зебра… Час – праходны…
Ды як салодка ў свеце жыць!

17.11.2011

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!"

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!
Ты так даўно са мною разам не стварала!"
Але яна ў адказ мне крывіцца: "Найперш
Ты пакармі мяне – дай хлеба з лустай сала!"

"Ды што ты, мілая! Не маю. І не ем.
Бо я, прабач, – ахвяра вегетарыянства."
Не верыць Муза. Што ёй, Музе, да праблем!
Яна – прыхільніца абжорлівасці й п'янства.

Я прапаную ёй кавалак пірага
Ды агурок салёны побач выкладаю,
Але яна махае сумна: "Ні фіга!
З такой дыетай вершаванкі не складаю!"

Спрабую штосьці самастойна напісаць,
З сябе, бы сок, пустыя рыфмы выціскаю,
Але на выхадзе няма чаго шукаць.
Ва ўсякім разе, даражэнькія, не раю.

Вось дапішу апошні вершык – і звярну
Свае да смешнага дарэмныя патугі.
І буду слухаць з асалодай цішыню –
У два свае не-Музы-калістыя вухі.

24.10.2011

Не называй "распустаю" нікога...

Не называй "распустаю" нікога,
Але й святым нікога не лічы,
Бо ўсе мы – людзі, створаныя Богам, –
Яшчэ блукаем ценямі ўначы.

І можа нехта вырваўся наперад,
А хтось другі ад большасці адстаў,
Але ж усім праходзіць шлях да веры,
Да разумення духа хараства.

Тут, у зямным чысцілішчы для грэшных,
Няма святых – не трэба і шукаць.

А шлях людскі – гасцінец несуцешны –
То горны схіл, то бездань альбо гаць...

18.10.2011

Жабрак – не той, хто мала мае...

Жабрак – не той, хто мала мае,
Аднак і траціць менш за ўсіх,
А той, каму ўсё не хапае, –
Бо спажывае за дваіх.

3.07.2010

Інспектар школьны, едучы праз вёску...

Інспектар школьны, едучы праз вёску,
Спытаў у вучня, дзе дарога ў школу.
Той паказаў... Назаўтра ж каля дошкі
Хлапец урок адказваў – вочы долу.

Павесіў карту госцейка-інспектар:
"Ну-с! Пакажы дарогу на Варшаву!"
Малец глядзеў, маўчаў... І вось дапетрыў,
Як адказаць – і быць пры гэтым правым:

"Шаноўны пан сюды не ведаў шляху.
Ў мяне ж пытае шлях ажно да ляхаў!"

19.08.2011

Ты спаталяеш смагу кавай...

Ты спаталяеш смагу кавай –
Пітвом вышэйшага гатунку,
А мне пакінуў мёд гаркавы
Сваіх пякельных пацалункаў.

Гарачыня іх паліць вусны
І ап’яняе жарсці хмелем.
Яшчэ дагэтуль жар спакусны
Гуляе хвалямі па целе,

І працінае сэрца джалам,
І ліхаманкай розум муціць.
Я столькі год сябе хавала
Ад шалу думак і пачуццяў,

Што і кахаць ужо баюся
І ад жыцця свайго збягаю,
Як запалоханая… Мусіць,
Я ўжо і праўда – нежывая?

Ты адчуваеш лёгкі смутак
Ад непазбежнага расстання?
А я канаю ад атруты
Неўтаймаванага кахання…

30.05.2012

Пераклад санета 18 У.Шэкспіра.

Цябе я параўнаў бы з летнім днём.
Але ж ты ласкавей і прыгажэй:
Сваволіць лета ветрам і дажджом,
А дні цяпла за век твой не даўжэй.

І змены ў летнім небе творыць час:
То паліць сонца, то ў аблоках спіць;
А ўсё, што на зямлі цвіло для нас,
Пад ногі смеццем восенню зляціць.

Вось толькі ты не сыйдзеш з летам, не!
Не звяне кветка дзіўнай мілаты!
Яе увекавечыць мой санет
Нязменнаю - на доўгія гады.

І, покуль будзе свет яго чытаць,
Ты той жа маладосцю будзеш ззяць.

W.Shakespeare, Sonet 18

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date;
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimmed:
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st,
Nor shall Death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st.
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.

О, вясна!

О, вясна! О, вясна-чараўніца!
Ты прыйшла! Ты з'явілася зноў –
Прыгажуня ў квяцістай спадніцы,
Вышываны падол – з дзьмухаўцоў!

Ты зляцела аднекуль на дрэвы,
Узбудзіла пупышачкі ў рост,
Падхапіла птушыныя спевы,
Захмялеўшы ад соку бяроз.

Ты аблашчыла сонейкам дахі
І зямлю – і палі, і лясы.
Ты распырскала дзіўныя пахі
І – брыльянтамі – кроплі расы.

На траву, на душу, на далоні,
На абшары дуброў і гаёў
Ты рассыпала гукі сімфоній
І дуэты шальных салаўёў.

Хараством забуяла, заззяла,
Заквітнела, пчалой загуло,
А тябе і таго стала мала –
Ўжо бяліла ў справу пайшло.

Ты праліла бальзам прыгажосці
На квіценне бялюткіх садоў,
Раскідала няўлоўнае штосьці
Ціхім шчасцем на плямы лугоў.

Пацягнула за ветрам кудысьці –
Па дарогах сваіх вандраваць,
І, схаваўшыся ў ліпкае лісце,
Стала дожджыкам свет паліваць.

Гаспадарачы гэткім парадкам,
Не патрапіла толькі адным:
Накідала на чыстыя градкі
Пустазеллем густым дываны.

21.05.2010

Памяці паэтаў...

Зноў смерць, касой махнуўшы, сее гора.
Зноў – боль і скону парасткі – крыжы.
Па тым, хто жыў на гэтым свеце ўчора, –
Памінкі і аплакванне душы…

Так рана – недаспелыя калоссі!
Так хутка – а што бачылі ў жыцці?
Іх нават не кранула сцюжай восень,
А ўжо яны – туман у небыцці.

Чаму? Ды вось такімі маладымі –
Калі яшчэ так многае маглі б?!
Ці неба, распасцёртае над імі ,
Прыцягвае найлепшае з зямлі?

А мо іх вабіць ззянне дальніх зорак?
Ці кліча плынь забыўнасці-ракі?
Паэты, кампазітары, акцёры,
Артысты, рэжысёры, мастакі…

Чаму?! Не дапісаўшы, не дапеўшы,
Жыццё не далюбіўшы і жанчын,
Пакінуўшы пачуцці ў сваіх вершах,
Мелодыях і дзеяннях карцін…

Пайшлі. Няўжо настане новы ранак?
Без іх няўжо снягі вясной збягуць?
Чаму іх забіраюць нечакана
І часу развітацца не даюць?!

Але… наўрад ці нам адкажа Ойца…
На жаль, таго не дадзена спазнаць.
А мо Ён так збірае лепшых творцаў,
Каб іншы свет на небе апяваць?

13.07.2910

У траве каля дарожкі...

У траве каля дарожкі,
Нібы цар са світай траў,
Дзьмухавец з даўжэннай ножкі
Наваколле аглядаў.

Прыкідаў па-гаспадарску:
Дзе тут кветак недарод?
Меркаваў пашырыць царства,
Распаўсюдзіць царскі род.

Планаваў зрабіць палянкі
З дзьмухавечкаў залатых –
Каб дарылі свету зранку
Шчасце сонейкаў сваіх.

Каб, адкрыўшы ў маі вочкі,
Чаравалі жаўцізной,
А, ссівеўшы, матылёчкаў
Запускалі над зямлёй.

Палічыўшы мару плённай,
Дзьмухавец не пазяхаў –
Жмут насення-парасонаў
Лоўка ветрыкам узняў.

Асляпіў нябёсы пухам,
Зацярушыў глебы спеў.
Але так старанна дзьмухаў,
Што раптоўна… палысеў…

3.06.2011