Прывітанне

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

Матляецца змалку сюжэт уваччу...

Матляецца змалку
Сюжэт уваччу:
Лёс круціць скакалку,
А я ўсё скачу.

А як замаруджу
Падскокі свае –
Жыццё мяне тут жа
Скакалкаю б'е.

Лупцуе балюча
Па голых нагах –
Не тое, каб змучыць
І выклікаць жах,

А каб дасканалай
Была у хадзе
І не пазяхала
Ніколі, нідзе.

Навуку ўспрымаю
Амаль на ляту:
Не крочу – лунаю.
А мо не ўпаду?

1.12.2011

О, лекар-час...

О, лекар-час, Асклепій-Эскулап!
Малю, суціш мой боль анестэзіяй!
Пачуццяў шал нячуласцю паслаб
і спакладзі ўспаміны амнезіяй!

Аблегчы стан пакутніцы-душы,
якая свет, як люстра, успрымае!
Наркозным сном раптоўна аглушы –
хай лістапад не маецца па маі!

Пазбаў тугі! Закуй істоты млосць
у кайданы зімовай летаргіі –
жывое ў глыж каменны замарозь,
няхай па леце страчаным не вые!

Калі ж зямля чарговую вясну
адзене ў шаты новай афарбоўкі,
малю, не дай ачнуцца ада сну
і звар’яцець ад пошчакаў салоўкі!

28.05.2013

Пастушок недагледзеў...

Пастушок недагледзеў – каровы зайшлі ў збажыну.
Наляцеў гаспадар. Хлопча ўзняўся – і ветрам – у травы.
Пан – за ім наўздагон. І крычыць: "Пачакай, што скажу..."
А хлапец на бягу: "Не цікаўны я! Ой, не цікаўны!"

13.08.2011

Лімерыкі не з Амерыкі

У паэзіі у мадэрновай
што ні дзень – тое свята абновы:
не Гацье, не Кардэн,
а на ліст-манекен
начыпляныя латкамі словы.

21.05.2013

Да закінутай вёсачкі...

Да закінутай вёсачкі, Богам забытай,
Дзе дзіцячага смеху нідзе не пачуць,
Дзе ўжо крамы няма, ганак школы разбіты,
Я, ў дарозе стаміўшыся, мусіў звярнуць.

Тут калісьці жылі, і даволі багата,
Грамадой працавалі на шчодрай зямлі,
Але вось ужо ўсе закалочаны хаты
І палі пустазеллем ужо зараслі.

Маладзенькія ў горад даўно паўцякалі
Дыскатэкаў і лёгкага хлеба шукаць,
А старых год за годам усіх пахавалі –
І руку ўжо нікому няма тут падаць.

Акрамя трох бабулек ды дзеда старога
Тут ніхто не адчыніць скрыпучых дзвярэй.
На ўсю вёску адна засталася карова
Ды з дзесятак які захудалых курэй.

Іх усіх сцеражэ небрахлівая шаўка,
Што не кінула вёску і гэтых старых,
Чый сусвет – тэлевізар ды скарб аўталаўкі,
Што калі-нікалі прыязджае да іх.

Але, што ім купляць? Толькі хлеба ды солі,
Ды запалак, ды, можа, крыху танных круп
Дзе тых грошаў набраць, каб прыдбаць нешта болей?
Ім ячкі – прысмакі, ды рэдзенькі суп.

Ім бы сілы знайсці, каб дабрацца да печы
І ў спякоту няшчадную трохі паспаць.
Ім бы, гэтым старым, у цянечку прылегчы,
А яны пачалі ўсе мяне частаваць!

Але ў сэрцы зрабілася горка і смутна
І заскрыбліся кошкі чамусьці ў душы.
Я папіў малачка, нібы сын які блудны,
І цішком пацягнуўся ізноў да шашы.

Колькі ж гэтакіх вёсачак з картаў сціраюць!
Іх знішчаюць і дзеянні нашы, і час…
Але зрэдку у снах вёскі зноў ажываюць,
Каб, нібыта матулі, маліцца за нас.

18.03.2010

Арол сядзеў на дрэве...

Арол сядзеў на дрэве. Паглядаў.
І не рабіў, здавалася, нічога.
Тым часам заяц міма прабягаў
І захацеў сабе жыцця такога.

– Ц і я магу, прабачце, як і Вы –
Адпачываць гадзінамі без справы?
– Чаму б і не? Змагайся за правы!
Але чым гэта скончыцца, цікава?

Ну й зайчык пад сасной сябе ўпісаў,
Але прыладзіў цельца так няўмела,
Што вушкі хутка згледзела ліса
Падбегла, пасткай цапнула – і з’ела.

Мараль: каб недзе велічна сядзець
І працай прымітыўнай не займацца,
Спачатку трэба высака ўзляцець
І там не разгубіцца і ўтрымацца.

16.08.2010

Ізноў мне не спіцца

Ізноў мне не спіцца...
Што гэта такое?
Душа-шаляніца
Дзяўбе неспакоем.

Сляпая ж, здаецца,
Ды глуханямая,
А беднае сэрца
Назолай праймае.

Трымаецца строга
Няўмольнай суддзёю
І голасам Бога
Гаворыць са мною:

Ўпікае за штосьці –
І зноў паглядае:
Якая я ў злосці,
У страсці якая.

Ускрыўшы рашуча
Мае недахопы,
Належнаму вучыць
На мове Эзопа.

І што ні пытанне,
Пачуцці турбуе:
Ці маю каханне?
Ці светла жыву я?

Ці там я і тое
Збіраю багацце –
Істотай святою –
Жанчынай і маці?

Ці сэрцам сваім
Саграваю кагосьці,
Спяваючы гімн
Мілаце й прыгажосці?

І гэтак, дурніца,
Амаль да світання…
Заснуць бы… Не спіцца…
Няма ратавання…

14.03.2012

У наступным жыцці...

Sungha Jung прысвячаецца...

http://en.wikipedia.org/wiki/Sungha_Jung
http://www.sunghajung.com/about

У наступным жыцці, на лісце лёсу чыстым,
я хачу паявіцца ў сям’і гітарыста –
ад народзін музыкам – чуллівым хлапечам,
у якога істота, як рэха, трапеча.

У якога істота, як рэха, трапеча,
кожны раз, як вяртаецца бацька пад вечар
і кранае гітару, і моцныя рукі
рассыпаюць над струнамі дзіўныя гукі.

Рассыпаюць над струнамі дзіўныя гукі,
што люляюць калыску малечы-сынулькі
незвычайна прыгожай начной калыханкай,
што віецца між сценаў пакоя да ранку.

Што віецца між сценаў пакоя да ранку,
а пасля растае, нібы ноч на світанку,
ды навек застаецца святым успамінам
ва ўспрымальнай душы паслядоўніка-сына.

Ва ўспрымальнай душы паслядоўніка-сына
нараджаюцца мары – жывыя карціны,
як у ручках яго заспявае гітара –
і напоўняць прастору мелодыі чары.

І напоўняць прастору мелодыі чары,
і раскрыецца талент, атрыманы дарам
і агранены працай і прагным імкненнем
так іграць на гітары, каб плакалі цені.

Так іграць на гітары, каб плакалі цені –
прафесійным дуэтам з музыкам-натхненнем…

Мне б калісь нарадзіцца і стаць гітарыстам –
у наступным жыцці, на лісце лёсу чыстым.

5.05.2013

http://www.youtube.com/watch?feature...&v=Hjm1-fHeUQ8

http://www.youtube.com/watch?feature...&v=uvW73uG4LJE

Цалую твой партрэт...

Цалую твой партрэт –
у смуце, у журбе.
МілЕнькі! Белы свет
сышоўся на табе!

Забойны гэты клін
не выштурхнуць нічым:
у сэрцы – ты адзін,
а звонку – хоць крычы.

Пустэча як ласо
сціскае дух і дых:
не чую галасоў,
не бачу воч другіх.

Мне мроіцца твае:
пагляд, усмешка, твар.
А свет не існуе –
каторы дзень запар.

Няма ні сонца ўдзень,
ні поўні па начах.
Святло спаўзае ў цень,
імгла – у ціхі жах.

А ты... Ты не са мной.
Выявы – міражы.
Як мне цяпер адной
у цемры вечнай жыць?

Істота ўся гарыць
у пекле несустрэч.
Гібею да пары.
Ўратуй мяне! Знявеч!

У жорсткай цішыні
задзьмі маё жыццё –
успомні, пазвані,
скажы, што гэта – ўсё.

Нішто, перацярплю
скон цела і душы…

Я ўсё яшчэ люблю!
Дабі! Дапамажы!

12.06.2013

Скуголь ці не скуголь...

Дальбог, скуголь ці не скуголь,
усё выношваецца ў муках
і нараджаецца праз боль.

Таму пакут жыццёвых соль
і даражэй за шчасце-цукар.

21.03.2013