Прывітанне

Пустая чарка.

- Пустая чарка... Мо яшчэ адну? -

Спытаў бармэн, атлумлены запаркай.
Ў адказ пачуў:

- Ну, ты, брат, сказануў!
Нашто яны мне - две пустыя чаркі?

Пераклад верша У. Набокава "Все окна открыв, опустив занавески..."

Уладзімір Набокаў

Акно расчыніўшы, адсунуўшы шторы,
ты ў зале раялю сказала: ”Жыві!”
І ўскінула рукі, і ў цёмнай прасторы,
як крылы, яны ажылі.

Пад левай – мальба зазвінела нясмела,
пад правай – няўпэўнены водгук узнік.
На споведзі клавіш – і чорных, і белых –
сусвет адгукнуўся на міг.

На вечцы, бы ў люстры, заззялі адлівы,
і кісці твае – кожны велічны ўзмах –
нібы матылёчкі, зайгралі гулліва
на чорных і белых палях.

І гукі ўзляталі ў нябесныя сферы,
і гоман раіўся і шэптам збягаў,
і вецер начны раскалыхваў парцьеры
і зоркі ў пакой упускаў.

Владимир Набоков

Все окна открыв, опустив занавески,
ты в зале роялю сказала: «Живи!»
Как лёгкие крылья во мраке и блеске,
задвигались руки твои.

Под левой – мольба зазвенела несмело,
под правою – отклик волнисто возник,
за клавишем клавиш, то чёрный, то белый,
звеня, погружался на миг.

В отринутой крышке отливы лоснились,
и руки твои, отражённые там,
как бледные бабочки, плавно носились
по чёрным и белым цветам.

И звуки холмились во мраке и блеске,
и ропот взбирался, и шёпот сбегал,
и ветер ночной раздувал занавески
и звёздное небо впускал.

Пераклад. Псалом 21

Божа мой! Божа мой! Знаць бы мне…
Для чаго Ты пакінуў мяне?
Так далёка ад слыху Твайго
крык збалелага сэрца майго!

Божа мой! Ноччу й днём галашу!
Ты маўчыш. Ці адрынуў душу?
Ці не чуеш мой плач? Божа! Ты –
для дзяцей сваіх – Пастыр Святы!

На Цябе аднаго ўсе вякі
спадзяваліся нашы бацькі.
Ты нязменна мальбу іх прымаў,
ад тугі, ад бяды ратаваў.

Я ж – чарвяк, быццам не чалавек,
заслужыў толькі злобу і здзек.
Хто ні йдзе, вечна кпіць нада мной
і ківае ў мой бок галавой:

“Гэта – той, што ўсё Бога між спраў
нібы тлумны вар’ят прызываў.
Хай жа Бог і ўратуе яго –
недарэчнага сына свайго!”

Мой Гасподзь! Я Твой боскі закон
ад матулі ўсмактаў з малаком.
Не кідай жа адчайнай душы!
У далоні Сваёй зберажы!

Львы й цяльцы акружылі мяне,
і ў палон захапілі мяне,
і наставілі рогі й клыкі,
і у цела ўвагналі цвікі.

Я праліўся, нібыта вада,
што сачыцца слязой з-пад ільда.
Косткі сталі мае парахнёй
пад нападамі зграі ліхой.

Сіла ссохла, нібы чарапок.
Смага ёсць – немагчымы глыток.
Пэўна, час мой апошні прыйшоў –
смокча смерць ненаедная кроў.

Я – заложнік у зграі сабак.
Не адбіцца ад іх аніяк.
Дзеляць рызы маё між сабой
і не грэбуюць плоццю маёй.

Моц мая! Мой Гасподзь! Не адрынь!
У пакутах мяне не пакінь!
Адхілі востры меч, утрымай!
Нат у клетцы са львом выжыць дай!

Буду пець пра цябе між братоў,
славасловіць, узносіць любоў:
“Усхваліце, народы, Яго –
міласэрднага Бога свайго!

Ён не кідаў дзяцей у бядзе
анікога – ніколі, нідзе!
Ён – Ахоўнік, Збавіцель для нас,
наша Крэпасць, Прытулак, Абраз .”

Я Табою хвалюся, Гасподзь!
Ты сілкуеш і дух мой, і плоць.
Хай уславяць усюды Тварца –
ўсемагутнага Бога-Айца!

Хай жа прыйдуць усе да Цябе –
і у шчасці, і ў смутку-журбе,
і паклоняцца перад Табой
і даверацца волі Тваёй.

Сапраўды! Царства Божае ёсць
для таго, у каго Ён – не госць!
Калі ў сэрцы ёсць Бог, чалавек
будзе дзіцем Гасподнім – навек!

Выток - выдэа: http://otveti.org/tolkovanie-biblii/psaltir/21/

Шаноўныя сябры! Буду рада крытычным заўвагам наконт перакладу.

Ратуй, о Божа, грэшнікаў Зямлі!

Ратуй, о Божа, грэшнікаў Зямлі!
Пашлі надзею ў вобразах і словах!
Сваёй любоўю сэрцы іх залі
І асвятлі разумнасцю галовы!

Даруй грахі знямоглым ад пакут,
Пазбаў хвароб убогіх і збалелых!
І дай па веры кожнаму, хто тут
Адною верай цешыць дух і цела!

А прыйдзе час канца турбот зямных,
Калі ўсе справы сыйдуцца на сконе,
Вазьмі ў нябёсы, Ойча, душы іх
І пранясі над зеўрай у далонях!

9.09.2011

Аўтазапраўка...

Аўтазапраўка. Служачы-юнак:

– Кошт на бензін павысіўся, вадзіцель.

– А Божа ж мой! Тады мне поўны бак
Таго, што ўчора танным быў, лініце.

14.07.2011

Карміць галубоў

Мне звыш даравана любоў –
цудоўнейшы свет трапяткі,
дзе можна карміць галубоў,
акно расчыніўшы, з рукі.

Дзе, ўгледзеўшы тую з кватэр,
якая, бадай, рэстаран,
людзям дэманструе давер
галодныя птушыны дэсант.

Байцы налятаюць гуртом
і цешаць птушыную хэнць:
дзяўбуць і дзяўбуць за акном,
жадаючы ўсюды паспець.

Нахабны ліхі маладняк
адштурхвае птушак старых
і крыламі хлопае так,
што хоць у далоні бяры –

і нібы пазіруе нам.
Пустое? Ды, што ні кажы,
такая забаўка вачам,
такая пацеха душы!

1.05.2013

Каментар да запісу: http://alyrik.livejournal.com/263525.html?view=1540965#t1540965

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Прытча пра крыўды

Жыў на Усходзе некалі мудрэц,
Які на розум вучняў настаўляў:
“Каб аніякай злыбеды не мець,
Я раю вам паміж надзённых спраў

Заўсёды помніць ісціну адну:
Калі вас людзі будуць абражаць,
Не заганяйце крыўду ўглыбіню,
Каб не з’ядала, нібыта іржа.

Калі ж кагосьці злоснікі-хлусы
Абвесцяць дурнем, бездарам, рабом,
Глушыце смехам кпінаў галасы
І не травіце крыўдамі нутро.

Бо толькі поўны дурань назаве
Кагосьці дурнем - каб мудрэйшым стаць,
І толькі раб залежнасці свае
У кімсьці блізкім возьмецца шукаць.

І толькі бездар бездараў ва ўсіх
Упарта бачыць дробязнай душой -
Каб выдзяляць сябе на фоне іх
І насаджаць уласны “талент” свой.

Таму глыніце мудрасці нагбом:
Не трэба крыўдзіць альбо крыўдаваць -
Каб не праслыць ні дурнем, ні рабом,
Ані сябе ў бяздарным не пазнаць.

Стары свой невад зноў закінуў...

Стары зноў невад свой закінуў
У мора, ў гневе каламутнае.
І раптам голас чуе: “Вымі!
Не бачыш – сетка недаступная?!”

6.10.2010

Дзіравы чорны парасон

Каб захаваць дрымотны сон
Зацалаваных сонцам ніў,
Руплівы жнівень парасон
Увечар звыкла расчыніў.
Раскінуў цемру, бы крыло,
Імгой сутонне ахінуў –
І здзьмуў і спёку, і святло
На край зямлі, ўдалечыню.

Ах, неба чорны парасон –
Душы нячайнае прычасце!
А ці Зямлю ўратуе ён?
Ці прынясе камусьці шчасце?

Гарачы дзень спаліў сябе
Ў абдымках стрыманай начы
І апасля кудысьці збег,
Каб ейны сон не апячы.
А зверху ўпотай маладзік
За ўсім цікаўна паглядаў –
Ды свой сярпок, нібыта цвік
У тканку чорную загнаў.

Праткнуты чорны парасон
Нябёсаў велічных не засціць.
А ці Зямлю ўратуе ён?
Ці прынясе камусьці шчасце?

А потым зорачкі – мільён –
Так зазірнулі ў шкло ракі,
Што прапалілі парасон –
Зрабілі дзіркі-светлячкі.
Праз сіта зорнае ў палі
Да закаханых у мурог
Выскокваць знічкі пачалі.
На шчасце, кажуць, далібог!

Дзіравы чорны парасон
Такі стары - не будуць красці.
А ці Зямлю ўратуе ён?
Ці прынясе камусьці шчасце?

23.08.2011

Хоць маё вершаванне – яшчэ не паэзія...

Хоць маё вершаванне – яшчэ не паэзія,
А ўсяго толькі спроба радкі рыфмаваць,
Але ўпэўнена: дух, абудзіўшыся гейзерам,
І шэдэўрамі здолее фантанаваць.

Спадзяюся… Чакаю… Аднак жа не літасці,
Не прызнання, не славы, не гучных пахвал,
А натхнення, і чулага сэрца адкрытасці,
І жыцця – каб на верш хоць яшчэ Бог дадаў.

Бо калі й адчуваю сябе недарэкаю,
Неспатольная прага падштурхвае зноў
Каламуціць душу і з няўхільнасцю нейкаю
Праліваць свае сэрца струменямі слоў.

Гучнай рыфмай гуляць, адбіваць рытмы мячыкам,
Нібы з гліны пластычнай сюжэты ляпіць.
Дый услед аграняць – дзе разцом, а дзе пальчыкам –
Каб тварэнне брыльянтам магло зіхаціць.

Хай парой адчуванні мае невымоўныя
І не надта выразныя думкі і сны,
Але ў вершах жывуць і пакуты любоўныя,
І цяжар адзіноты, і подых вясны,

І бяссілле знямогі, і ўздымы магутнасці,
І няўтрыманасць шчасця і гора выццё…
Ды над гэтым усім – мітусня жыццякрутнасці,
У якой без паэзіі – мне не жыццё!

Я ратуюся ў ёй, нібы страус збянтэжаны,
Што заўсёды хавае ў пясок галаву –
Бо паэзія стала пітвом мне, і ежаю,
І надзённай патрэбай, якой і жыву…