Прывітанне

Дачку ў садок жанчына апранала...

Дачку ў садок жанчына апранала.
Пакуль сабрала – збеглі сем патоў.
Дзяўчо жалобна енчыла, спаўзала
І, сідзячы, была ва ўладзе сноў.

Такой бы любавацца маці ўпотай,
Але, на жаль, усё няма калі:
“Устань! Бо я спазнюся на работу!
Хутчэй! Завязвай шалік – і пайшлі!”

Адно і тое ж раніцай на тыдні:
Паспаць хвілінку – лічыцца – капрыз.
Малой збіранне тое так абрыдла,
Што з вечара задумала “сюрпрыз”.

Шукае маці раніцай дачушку –
І бачыць – што такое? Што за жах?
Яна ляжыць у шапцы на падушцы,
А ногі – у калготах і штанах.

На ёй і паліто, і нават боты.
І спіць… І так чакае – каб хутчэй…
“А Божачкі! Дык сёння жа – субота!
Ну, давялі да ручкі ўжо дзяцей!"

Дачка ж раптоўна вочы разляпіла
(а-ёй, ну, пабудзіла вось дарма!)
І мовіла, маленечкая, міла:
"Я звечара адзелася. Сама..."

15.08.2010

Здаецца, нейкі розум маю

Здаецца, нейкі розум маю,
Але чамусьці дзень за днём
Усё адчайней урастаю
Ў палеткі Нэта каранём.

Як муха ў ліпкай павуціне,
Не адчуваючы бяды,
Ці жаба, зблытаная ў ціне, –
І ні туды, і ні сюды.

Зайду на нейкі сайт – і вісну,
Пакуль не вычытаю ўсё,
Зусім забыўшы рэчаіснасць –
Свае будзённае жыццё.

А недзе там гарыць каструля,
Страляюць бульбы вугалькі –
Зноў на вячэру будзе дуля.
Ды мне рэальнасць не з рукі.

Я, бы матыль, усё лятаю.
Ды паспрабуй мяне злаві!
Але шчаслівы, хто не мае
Нэта-залежнасці ў крыві!

17.05.2010

Зайшоў у краму неяк хлопчык...

Зайшоў у краму неяк хлопчык
З вялікай шклянкай трохлітровай.
− Што пакупнік мой юны хоча?
− Наліце мёду маладога!

Тры літры мёду прадаўшчыца,
Хлапцу працягвае і чуе:
− За мёд за гэты расплаціцца
На тыдні бацька паспрабуе.

− Але ж, так нельга – каб без грошай!
Давай сюды! –
І мёд злівае.
Малец кідае шклянку ў кошык
І з крамы хуценька знікае.

На ганку нешта разглядае
І разважае, бы аб цудзе:
− Не хлусіў бацька – праўду баяў:
На пару луст намазаць будзе!

17.11.2010

О, лекар-час...

О, лекар-час, Асклепій-Эскулап!
Малю, суціш мой боль анестэзіяй!
Пачуццяў шал нячуласцю паслаб
і спакладзі ўспаміны амнезіяй!

Аблегчы стан пакутніцы-душы,
якая свет, як люстра, успрымае!
Наркозным сном раптоўна аглушы –
хай лістапад не маецца па маі!

Пазбаў тугі! Закуй істоты млосць
у кайданы зімовай летаргіі –
жывое ў глыж каменны замарозь,
няхай па леце страчаным не вые!

Калі ж зямля чарговую вясну
адзене ў шаты новай афарбоўкі,
малю, не дай ачнуцца ада сну
і звар’яцець ад пошчакаў салоўкі!

28.05.2013

Два кракадзілы ўлезлі ў роў...

Два кракадзілы ўлезлі ў роў
Паспаць. Але глыбокай ноччу
Адзін затросся, і зароў,
І нечым спужаны, падскочыў:

"Жахлівы сон!!! Такі страшны –
Я ад сваіх прачнуўся енкаў!!!"

"А я ж казаў табе, дурны:
Не еш на ноч інтэлігентаў!"

28.10.2011

Як жа душна...

Як жа душна ! Як жа душна – невыносна!
Хоць жывая – а бы ў пекле – за грахі.
Цяжка дыхаць – духу цесна, целу млосна –
Нібы здзекваецца лета-мазахіст!

Нават сонца… нават сонейка адсутнасць
Не збаўляе ад задухі над зямлёй!
Млее сэрца, ў думках – моташная мутнасць.
Не ўцямлю, што гэта дзеецца са мной.

Што такое? Што зрабілася ў прыродзе?
У паветры кіслароду не стае.
Кажуць, справа – у вільготнасці, ў пагодзе?
А мо гэтак вось чуллівасць дастае?

Вось бы сёння – ды зімовы дзень з марозцам,
Каб паветра з асалодай ухапіць!
Але зноў… гарачыня ажно да млосці…
Ад яе да халадоў не адпачыць…

Прымала жонка неяк душ...

Прымала жонка неяк душ...
Ужо закрыла кран з вадзіцай,
Калі зайшоў у ванну муж
Услед – у спёку асвяжыцца.

Ды тут званок пачаў пішчаць...
Ў ручнік свае ўкруціўшыся цела,
Жанчына дзверы адчыняць
Гасцям нязваным паляцела.

А там – сусед … і на парог …
І васемсот долараў вынуў…
“А хочаш – дам табе пачок,
Калі ручнік з сябе ты здымеш?”

Такія грошы! Ну і шоў!
Ды за пустое – і так многа!
Раз гэтак, покрыва – далоў…
І – галяком: “Глядзі, нябога!”...

– Ну, хто там быў? – мужык спытаў.
– Ніхто … сусед… А што такое?
– Ды ён даляры пазычаў.
Ці не казаў чаго пра тое?

Мараль: лепш бабе расказаць,
Што пазычаеш грошы сябру.
Каб ёй сябе не распранаць,
Як апынецца ён нахабным.

Бабульчын хор

Аднойчы я даволі шпарка
Ішла на працу – напрасткі –
Праз самы цэнтр старога парку –
Эстрада, дзеўкі, дзецюкі.

І раптам штось кранула вуха
І стала сэрца хваляваць.
Народны спеў. Прыемна слухаць.
А хто спявае? Не паняць.

Гляджу – бабулечкі на лаўцы –
Сядзяць, як быццам у кіно!
Ды не глядачкі – выканаўцы –
Адна з гармонікам ажно.

І ён заходзіцца, лапоча,
Іграе, радасцю звініць…
Мо, слухаць нехта і не хоча,
Ды хор бабулек не спыніць!

А як жа смачна песню рэжуць!
Ажно падскокваю – у такт!
Ад хараства “духоўнай ежы”
Наўкол такая мілата!

І ўсмешка твар ужо змяняе,
І нават хочацца падпець.
А песня ўзлётвае, лунае…
Ну і бабулі! Трэба ўмець!

Нашто ім бабскія гаворкі?
Забыўшы дома валідол,
Яны спяваюць, нібы зоркі,
І ўсіх запальваюць вакол!

26.05.2010

Пераклад санета 66 У. Шэкспіра

Так існаваць? Ды лепей я памру,
Чым на бязвер’і цешыцца маной
І назіраць абраных галайстру
І перасыць нікчэмнасці дурной,

І шанаванне сквапнай хітрыні,
І гвалтаванне цноты там і тут,
І жорсткі здзек над святасцю любві,
І баль знясілля там, дзе сіла — цуд,

І шал мастацтва ў путах-ланцугах,
І дабрадзейнасць — найміткай у зла,
І тлум нявуцтва — у кіраўніках,
І прастату, што ў глупства перайшла.

Чым з гэтым жыць, лягчэй ужо сканаць...
Але шкада... любоў сваю кідаць...

W. Shakespeare, Sonet 66

Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,

And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,

And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:

Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.

Дакараю сама сябе ў скрусе...

Дакараю сама сябе ў скрусе,
Што не маю дагэтуль ГурУ:
Век жыву на зямлі – век вучуся,
Але, пэўна, дурніцай памру.

І, здаецца ж, сябе нагружала
Ношай спраў – і заўжды “на ура”,
І ляноты пякельнае джала
Выціскала старанна з нутра,

І чытала разумныя кніжкі,
І жыццё планавала сабе:
Хай не мець аніякага лішку,
Але ў радасці жыць, не ў журбе.

Але вось – анічога не маю
За даволі пустэльнай душой.
Бы матыль дзіўнаваты, лятаю
Па-над явай – штодзённай імжой.

А дзе розум, дзе сэрца багацце?
Дзе здабытак, дзе шчасце, дзе ўсё?
Анічога каштоўнага ў хаце,
Ды й сама – недарэка-дзіцё.

Толькі думкі збягаюць па твары
Ад святла да другога святла:
“Што жыццё? Літаванне ці кара?”
"І навошта наогул жыла?”

7.11.2011

"Раздача бяздомных жывёл".

"Раздача бяздомных жывёл".
Вы чулі? Чыталі пра гэта?
А добра, каб хтосьці правёў
Раздачу бяздомных паэтаў.

Мо нехта мяне бы абраў,
Аблашчыў, прывёўшы дахаты,
Ў куточку мне коўдру паклаў,
Наліў у кармушку гарбаты.

Я б вершы яму прысвячаў,
Спяваў дыфірамбы ды песні,
Заўжды на парозе страчаў –
І нам не было б разам цесна.

Але – гэта проста бяда –
Паэтаў ніхто не заводзіць.
Сабаку бяруць ці ката,
Паэты ж нічыйныя ходзяць.

20.03.2011