Прывітанне

Чараўнік-саксафаніст

Каля метро, у пераходзе,
Там, дзе і птушка не пяе,
МузЫка россыпам мелодый
Прахожым сэрца раздае.
Чахол старэнькі расчыняе,
Бярэ бліскучы саксафон –
І раптам рэха ажывае
І падпявае ва ўнісон.
Сціхаюць шоргаты і крокі,
Прастора ўспыхвае святлом.
Падземны купал невысокі
Здаецца дзіўным алтаром.
Пакуты блюзу блаславеннем
Ляцяць у будняў дысананс.
І цягне ўпасці на калені
І умаляць: “О, музыкант!

О, чараўнік-саксафаніст!
Цябе пачуць – якая ўдача!
Ты не знікай! Сыграй на біс!
Душа абуджаная плача!
Хоць выбіраеш ты наўгад
Рэпертуар, я заміраю:
Тваіх мелодый вадаспад
Да слёз, да дрыжыкаў кранае.”

Прылада гучная, жывая
Пляце ажурнае віццё.
То нешта шэпча, то спявае,
То размаўляе пра жыццё,
То ціха скардзіцца, то стогне,
То разганяе пыл турбот.
І ў нашы сэрцы, нібы ў вокны,
Хлынае танга ці факстрот.
А пад нагамі музыканта
Ў чахле збіраюцца рублі –
Не плата таленту-брыльянту,
А знак пашаны і любві
Ад зацікаўленых падлеткаў,
Інтэлігентаў-слухачоў,
Пенсіянера з цыгарэткай…
А я стаю, малюся зноў:

“О, чараўнік- саксафаніст!
Цябе пачуць – якая ўдача!
Ты не знікай! Сыграй на біс!
Душа абуджаная плача!
Хоць выбіраеш ты наўгад
Рэпертуар, я заміраю:
Тваіх мелодый вадаспад
Да слёз, да дрыжыкаў кранае.”

11.02.2011

Паўночнае ззянне...

Верш напісаны па навіне http://nn.by/?c=ar&i=67670#!nn

Паўночнае ззянне
Ў нябёсах над Мінскам…
Прыродная з’ява?
Ці з’яўлены знак?
На выпрабаванні?
На цуд нейкі блізкі?
Прыгожа, цікава,
Пісаў не мастак.

Гляджу ў захапленні,
Чмурэю, дзіўлюся
Багатым адценнем,
Паўтонаў гульнёй...
О, казка! Праменні!
Ды над Беларуссю!
Расквечаны цені
Прасторы начной…

Нябесныя сілы
Кранулі мазкамі
Тутэйшага свету
Паўночны абшар…
І, … Божа мой мілы,…
З’явілі над намі
Дзівосным партрэтам
Свой рэдкасны дар.

Пра шыкоўнага ката цудоўнага паэта

У мяне каторы год
Пражывае сябра-кот.
Замурлыча, ўскіне броўкі –
Ну не коцік, а сяброўка.

А звычайна ён – галган
З рэдкім прозвішчам – Іван.
Для суседкі ж – для каціхі –
Ёсць імя інтымней – Ціхан.

А для лапікаў-дзяцей
Ён – кацяра Катафей.
Можа цапнуць, і царапнуць,
І на............... , ліхадзей!

А са мной заўсёды – шоўк,
Хоць вялізны, нібы воўк.
Разам голімся мы ранкам,
Потым злізваем смятанку.

Потым мыемся сліной
Я спярша, а ён – за мной.
А сыходжу на работу –
Ён пінае дзверы ўпотай.

А пад вечар у акне
Ўсё выглядвае мяне:
Ці яму я не змяніў
І кагось не падхапіў?

17.08.2011

Не спі!

Вясна. Штоноч адно і тэж:
«Прымгнула? Не? Нічога, досыць!
Не спі! Жыві, пакуль жывеш!
Хто знае, колькі засталося?

Не муч бяссонне – адчувай –
глядзі ў нябачнае – і слухай:
як за акном шапоча май
падчас квітнёвай завірухі,

як поўня весняя пяе,
закалыхаўшы россып зорак,
як ветрык шчупальцы свае
купае ў ночы чорным моры.

Салодка майся, ціха млей
ад салаўінага шалення.
Смакуй імгненні, як ялей
і цешся явай блаславеннай.

І не марнуй на спячку свой
апошні год. А можа, тыдзень?
Пакуль магчыма, будзь жывой.
Пасля паспіш, як час надыдзе.

1.05.2013

Прымала жонка неяк душ...

Прымала жонка неяк душ...
Ужо закрыла кран з вадзіцай,
Калі зайшоў у ванну муж
Услед – у спёку асвяжыцца.

Ды тут званок пачаў пішчаць...
Ў ручнік свае ўкруціўшыся цела,
Жанчына дзверы адчыняць
Гасцям нязваным паляцела.

А там – сусед … і на парог …
І васемсот долараў вынуў…
“А хочаш – дам табе пачок,
Калі ручнік з сябе ты здымеш?”

Такія грошы! Ну і шоў!
Ды за пустое – і так многа!
Раз гэтак, покрыва – далоў…
І – галяком: “Глядзі, нябога!”...

– Ну, хто там быў? – мужык спытаў.
– Ніхто … сусед… А што такое?
– Ды ён даляры пазычаў.
Ці не казаў чаго пра тое?

Мараль: лепш бабе расказаць,
Што пазычаеш грошы сябру.
Каб ёй сябе не распранаць,
Як апынецца ён нахабным.

"Старэчая любоў"

“Старэчая любоў”… Нашто такія словы?!
Пакуль кахаеш ты, гадзін не лічыць лёс!
Калі дзеля любві на подзвігі гатовы,
Хай не гняце цябе сапраўдны твой узрост!

“Старэчая любоў?”… Мо спелае каханне?
Не варта ўспамінаць, якім ты быў раней!
Няхай ужо цішэй пачуццяў шугаванне,
Але святло любві жаданей і мілей!

“Старэчая любоў” – не толькі пацалункі,
Але і тое, што так дапаўняе іх:
Усмешак цеплыня, паднесеныя сумкі
Ды шчэ "паходы" ў парк увечар удваіх.

“Старэчая любоў”… Сімфонія абдымкаў…
З пяшчотай у вачах, слязінкай на шчацэ…
Ці ведае юнак з даўнішніх фотаздымкаў,
Што шчасце – калі ёсць рука ў тваёй руцэ.

“Старэчая любоў" – не горшая на свеце!
Калі б жыцця яшчэ, абраў такую б зноў!
Не здолець маладым у іх спякотным леце
Спазнаць салодкі смак асенніх маразоў!

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!"

Турбую Музу: "Ну давай напішам верш!
Ты так даўно са мною разам не стварала!"
Але яна ў адказ мне крывіцца: "Найперш
Ты пакармі мяне – дай хлеба з лустай сала!"

"Ды што ты, мілая! Не маю. І не ем.
Бо я, прабач, – ахвяра вегетарыянства."
Не верыць Муза. Што ёй, Музе, да праблем!
Яна – прыхільніца абжорлівасці й п'янства.

Я прапаную ёй кавалак пірага
Ды агурок салёны побач выкладаю,
Але яна махае сумна: "Ні фіга!
З такой дыетай вершаванкі не складаю!"

Спрабую штосьці самастойна напісаць,
З сябе, бы сок, пустыя рыфмы выціскаю,
Але на выхадзе няма чаго шукаць.
Ва ўсякім разе, даражэнькія, не раю.

Вось дапішу апошні вершык – і звярну
Свае да смешнага дарэмныя патугі.
І буду слухаць з асалодай цішыню –
У два свае не-Музы-калістыя вухі.

24.10.2011

Прытча пра крыўды

Жыў на Усходзе некалі мудрэц,
Які на розум вучняў настаўляў:
“Каб аніякай злыбеды не мець,
Я раю вам паміж надзённых спраў

Заўсёды помніць ісціну адну:
Калі вас людзі будуць абражаць,
Не заганяйце крыўду ўглыбіню,
Каб не з’ядала, нібыта іржа.

Калі ж кагосьці злоснікі-хлусы
Абвесцяць дурнем, бездарам, рабом,
Глушыце смехам кпінаў галасы
І не травіце крыўдамі нутро.

Бо толькі поўны дурань назаве
Кагосьці дурнем - каб мудрэйшым стаць,
І толькі раб залежнасці свае
У кімсьці блізкім возьмецца шукаць.

І толькі бездар бездараў ва ўсіх
Упарта бачыць дробязнай душой -
Каб выдзяляць сябе на фоне іх
І насаджаць уласны “талент” свой.

Таму глыніце мудрасці нагбом:
Не трэба крыўдзіць альбо крыўдаваць -
Каб не праслыць ні дурнем, ні рабом,
Ані сябе ў бяздарным не пазнаць.

Пераклад верша "Кожны дзень жыцця" Роберта Сэрвіса

Мой кожны дзень – нібы жыццё:
Народзіны... і скон...
Я берагу ў ім свята ўсё,
Што мне даруе ён.

Вітаю раніцу сваю
Са смагай, бы хлапец,
Бо нарадзіўся і жыву,
Каб шчасце ў свеце мець.

Калі ж надыйдзе мой заход -
Часіна адпачыць -
Са ўсмешкай стрэну я сыход,
Бо зноў вярнуся жыць.

Ў тым і жыццё – каб прагна днём
Піць радасць і любоў
І знаць дакладна перад сном,
Што ранак будзе зноў...

Robert William Service
«Each Day a Life»

I count each day a little life,
With birth and death complete;
I cloister it from care and strife
And keep it sane and sweet.

With eager eyes I greet the morn,
Exultant as a boy,
Knowing that I am newly born
To wonder and to joy.

And when the sunset splendours wane
And ripe for rest am I,
Knowing that I will live again,
Exultantly I die.

O that all Life were but a Day
Sunny and sweet and sane!
And that at Even I might say:
“I sleep to wake again.”

Хто такі “дзікА-абраз?

"Хто такі “дзікА-абраз"? –
У мяне пытае Стас, –
Ён маленькі ці вялікі?
І ці праўда, што ён дзікі?"

Каб не енчыла дзіцё,
Спазнаю спярша пра ўсё,
А пасля яму чытаю,
Нават вершыкі складаю:

"Кожны з “дзіка-абразОў” –
Член сямейства грызуноў –
Хоць на вожыка падобны,
Але ўсё-ткі від асобны.

Даўжыні з хваста па нос –
Дэцыметраў з восем ёсць,
А вось важыць цяжкі самы
Пад трынаццаць кілаграмаў.

Але ж вораг не кране –
Ёсць іголкі на спіне.
А наогул у жывёлы
Трыццаць тысячаў іголак.

У іголцы наўздагад
Грамаў дзвесце пяцьдзясят.
Іх прыкмеціць вельмі проста –
Цёмна-белыя палоскі,

Толькі гора: з-за людзей
Дікабразы у бядзе.
З-за іголак іх знішчаюць
І з таго прыбытак маюць.

А ў дадатак дзікабраз
Мае зубы – проста клас!
Вось такія б – у музей:
Нават дрот перагрызе!

І з ядой няма бяды:
Есць карэнні і плады,
Любіць бульбачку з гарода
І другія карняплоды.

Ужывае і кару,
І галінкі – у пару.
За зіму ён, як захоча,
Сотню дрэваў ператочыць.

Есць звычайна па начах,
А як дзень – лунае ў снах.
Самка ж – “дзіка-абразІха”
Абразят палічыць ціха:

Раз, два, тры, чатыры, пяць –
Дый укладвае іх спаць,
А пасля глядзіць, каб елі –
Каб іголачкі цвярдзелі.

Я такое чуў не раз,
Што страляе дзікабраз:
Калі ворага пужае,
Ён хвастом сваім матляе,

Вось іголкі і ляцяць,
Быццам стрэлы – не суняць.
Ды не скончацца ніколі –
Нарастуць яшчэ паболей."

Прытча "Погляд у акно"

Ў бальнічнай палаце двухмеснай
Ляжалі цяжкія - два хворых.
Былі ў іх падобныя месцы
І прыкладна роўныя ўмовы.
Адрозненне мелі адное:
Адзін з іх ляжаў ля акенца,
Другі ж - ля дзвярэй, ды затое
Меў выкліка кнопку на сценцы.

Змяняліся месяцы года,
Вясна пераходзіла ў лета.
Той, што ля акенца, заўсёды
Пра змены расказваў суседу:
Пра дождж і пра яснае сонца,
Пра дрэвы і першыя кветкі…
Глядзеў – і апісваў бясконца,
Нібыта знімаючы злепкі.

Ён бачыў (бо меў такі ложак,
Адкуль назіралася проста)
Сусвет - незвычайна прыгожы,
Сапраўдны, жаданы, дзівосны.
Там лёталі птушкі і дзеці,
Праходзілі міма жанчыны,
І ўсё гэта морам суквеццяў
З'яўлялася перад вачыма.

І вось… стала блага аднойчы
Таму, што ляжаў каля шыбаў.
Шапнуў ён суседу - аж двойчы -
Каб той медсястру яму вызваў.
Сусед жа чамусь адвярнуўся,
У коўдру ўкруціўся старанна....
Той, першы, захроп,.. здрыгануўся,..
І сціх,… і замёр… нечакана…

Назаўтра ж - яшчэ да абходу -
На “хуткай” прывезлі другога ,
А той, што ля кнопкі, з ахвотай
Заняў ложак “сябра” былога.

"Нарэшце!
На месцы бясцэнным !!...
Акно!!!"

Ён зірнуў...

"Што такое?!"

Акенца ўпіралася ў сцены -
Глухія, тужлівыя... мроі...