Вітаю Вас на паэтычнай старонцы Таццяны Дзям'янавай.
Тут Вы можаце пазнаёміцца з маімі вершамі, наведаць блог і пачытаць апошнія творы.
Якія я пішу вершы? Якія пішуцца: тут ёсць і памылкі, і моўныя неахайнасці, і стылістычныя недарэчнасці. Але гэта – маё.
Я – не паэтка, я толькі вучуся. Спадзяюся, што расту і колькасць вершаў-недарэкаў будзе паступова змяншацца.
Рэйтынг катэгорый | Рэйтынг вершаў | ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Якім бы чынам нас жыццё не перайначвала...
Якім бы чынам нас жыццё не перайначвала
Ў бясконцых спробах падтрымаць і навучыць,
Няхай ніколі не знікае ў нас дзіцячае,
Бо надта сумна без яго дарослым жыць.
Ці варта мець зашмат напышлівай сур'ёзнасці
На строгім твары і ў патушаных вачах?
Калі б усе надзелі маскі шэрай поснасці,
Дык ад тугі, напэўна, свет бы ўжо зачах.
Што за нудота – без прыколаў стыць у сталасці
І больш не ведаць бестурботнай валтузні,
Той весялосці, што ў маленстве затрымалася
І не спяшае выяўляцца ў нашы дні?
А паспрабуйце, хоць на нейкую хвіліначку,
Ізноў гарэзамі, свавольнікамі стаць:
Ірынкай, Лёшкам, Светкай, Сашкам,Таняй, Ніначкай
І, як малыя, у дзяцінства пагуляць!
Пераклад верша Henry David Thoreau
Нязменны той, хто праўду любіць,
На ёй адной трымае вочы,
Бо хто душы маной не згубіць,
Той і да фальшы не ахвочы.
Як час вакол усё змяняе!
Але ёсць рацыя ў прыродзе –
Што толькі невуцтва знікае,
Тады, як мудрасць - узыходзіць…
- Пустая чарка... Мо яшчэ адну? -
Спытаў бармэн, атлумлены запаркай.
Ў адказ пачуў:
- Ну, ты, брат, сказануў!
Нашто яны мне - две пустыя чаркі?
Ратуй, о Божа, грэшнікаў Зямлі!
Ратуй, о Божа, грэшнікаў Зямлі!
Пашлі надзею ў вобразах і словах!
Сваёй любоўю сэрцы іх залі
І асвятлі разумнасцю галовы!
Даруй грахі знямоглым ад пакут,
Пазбаў хвароб убогіх і збалелых!
І дай па веры кожнаму, хто тут
Адною верай цешыць дух і цела!
А прыйдзе час канца турбот зямных,
Калі ўсе справы сыйдуцца на сконе,
Вазьмі ў нябёсы, Ойча, душы іх
І пранясі над зеўрай у далонях!
9.09.2011
Аўтазапраўка. Служачы-юнак:
– Кошт на бензін павысіўся, вадзіцель.
– А Божа ж мой! Тады мне поўны бак
Таго, што ўчора танным быў, лініце.
14.07.2011
Хаця людзей культурных маецца...
Хаця людзей культурных маецца
Ў нас нават болей, чым чакаецца,
На слізкім ганку цуд здараецца:
Іх колькасць рэзка скарачаецца.
24.02.2011
У цягніку, паліцу верхнюю займеўшы...
У цягніку, паліцу верхнюю займеўшы,
Ляжыць мужчынка – паглядае на суседку.
А на нагах яго даўжэнных, засмярдзеўшы,
Смяюцца дзіркамі каляныя шкарпэткі.
“Ці Вы мяняеце шкарпэткі, даражэнькі?” -
Пытае ветліва жанчына… (ці то дзеўка?).
Мужык – у шоку…. вылупляе нават зенкі:
“А што, змяняю!.. Але толькі на гарэлку.”
27.10.2011
Каб захаваць дрымотны сон
Зацалаваных сонцам ніў,
Руплівы жнівень парасон
Увечар звыкла расчыніў.
Раскінуў цемру, бы крыло,
Імгой сутонне ахінуў –
І здзьмуў і спёку, і святло
На край зямлі, ўдалечыню.
Ах, неба чорны парасон –
Душы нячайнае прычасце!
А ці Зямлю ўратуе ён?
Ці прынясе камусьці шчасце?
Гарачы дзень спаліў сябе
Ў абдымках стрыманай начы
І апасля кудысьці збег,
Каб ейны сон не апячы.
А зверху ўпотай маладзік
За ўсім цікаўна паглядаў –
Ды свой сярпок, нібыта цвік
У тканку чорную загнаў.
Праткнуты чорны парасон
Нябёсаў велічных не засціць.
А ці Зямлю ўратуе ён?
Ці прынясе камусьці шчасце?
А потым зорачкі – мільён –
Так зазірнулі ў шкло ракі,
Што прапалілі парасон –
Зрабілі дзіркі-светлячкі.
Праз сіта зорнае ў палі
Да закаханых у мурог
Выскокваць знічкі пачалі.
На шчасце, кажуць, далібог!
Дзіравы чорны парасон
Такі стары - не будуць красці.
А ці Зямлю ўратуе ён?
Ці прынясе камусьці шчасце?
23.08.2011
Прачнуўся самалёта экіпаж
Назаўтра пасля бурнага ўлівання….
Пілот пытае ў штурмана:
- Эй, Саш!
Мы дзе? Я не ўцямлю… Мазгі ў тумане…
- Як - дзе? Ў выцвярэзніку… Ляжы…
- Нашто дакладнасць! Горад мне скажы!
Жыццё – скразны праход
З народзінаў да скону.
Ляціш за годам год,
Паўзеш за крокам крок –
І спраў кругаварот
Мазаікай шалёнай
Тармозіць той палёт:
Урок, ізноў урок…
Імкнешся да святла
Ў канцы свайго тунеля,
Мо там хоць не імгла,
Крыху павесялей –
Зірнеш – вясна прайшла,
Дні лета розум спеляць,
І восені мятла
Мяце тугу палей.
Жыццё – праход скразны –
З нябыта ў неўміручасць,
З калыскі да труны,
Ад глебы да нябёс.
Няшмат тут навізны,
Ды радуюць і мучаць
Расквечаныя сны –
Ілюзіі
І лёс.
18.11.2011
Жыццё… Знявага альбо чэсць?
Мы ўладары ці інтэрвенты?
Ці свет – палата нумар шэсць,
А мы ў ёй – толькі пацыенты?
Караюць нас лязом пакут
Ці лечаць сродкамі зямнымі?
О, людзі! Што мы робім тут
Рукамі й сэрцамі сваімі?
Сціскаюць душы ланцугі
Пытанняў, пошукаў, сумненняў.
Мы прагнем лекаў ад тугі –
Ды б’емся ў шкло неразумення.
Няўжо да праўды не дайшлі
Сярод разгубленасці, стомы:
Што ўсе мы – госці на зямлі,
Хоць і трымаемся, як дома?
2.01.2011
Copyright © 2011
