Прывітанне

Ліхтар і поўня

Ліхтар нябесны і ліхтар зямны
ўсю ноч не спяць – штоміг праводзяць зверку:
усё глядзяць, ці роўныя яны, –
і кожны бачыць іншага люстэркам.

А параўнаўшы яркасць і памер,
абодва лічаць: гэны – мне не роўня!
Ліхтар для поўні – вулічны таршэр,
які на шар падобнай бачыць поўню.

Каб не адстаць адзін ад аднаго,
два ліхтары – дзве поўні – два свяцілы –
дзеля прывабы погляду майго
адной агульнай дзейнічаюць сілай.

Таму я іх аднолькава люблю –
за тое, што ў начы чарнільна-сіняй
святло з вышынь ліецца на зямлю,
святло з зямлі струменіцца ў вышыні.

25.02.2013

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Пераклад санета 32 У. Шэкспіра

Калі ты мой сыход перажывеш
І часам адгародзішся ад тлення,
А некалі, пачуўшы модны верш,
Успомніш мае сціплыя тварэнні,

Ты іх на вагах сэрца параўнай,
Але не зневажай мае прызнанні!
Хай важаць яны меней – захавай –
Не вершы, дык пасведчанні кахання!

Суцеш мяне хвалою – гавары:
“Калі б дагэтуль быў са мною мілы,
Ён больш за ўсіх шэдэўраў бы стварыў!..
Але пазбавіў лёс жыццёвай сілы…

Хаця ў сучасных творцаў гучнасць слоў,
Але ў іх – стыль, а ў любага – любоў…”

W. Shakespeare, Sonet 32

If thou survive my well-contented day,
When that churl Death my bones with dust shall cover,
And shalt by fortune once more re-survey
These poor rude lines of thy deceased lover,

Compare them with the bettering of the time,
And though they be outstripp'd by every pen,
Reserve them for my love, not for their rhyme,
Exceeded by the height of happier men.

O, then vouchsafe me but this loving thought:
'Had my friend's Muse grown with this growing age,
A dearer birth than this his love had brought,
To march in ranks of better equipage:

But since he died and poets better prove,
Theirs for their style I'll read, his for his love.'

Санет

Дазволь – я споўню даўняе жаданне:
Ў табе, нібыта ў моры, патану
І неба – у вачах адлюстраванне –
Сваімі пацалункамі крану.

Дазволь – шапну табе такія словы,
Каб ты пачула спевы салаўя
І ўзімку пышнай квеценню вясновай,
Бы вішня, расцвіла б краса твая.

Дазволь – і я нястрыманай любоўю
Цябе ад шэрых будняў затулю,
Твае далоні сонейкам напоўню,
Тваю душу пяшчотай абаўю.

Дазволь… Хаця б да ног тваіх прыпасці…
І гэта нават будзе мне за шчасце…

20.02.2011

Пераклад санета 8 У. Шэкспіра

Чаму, музЫка, мУзыкі напой
Цябе ізноў захліствае самотай?
Ці не яна – сусвет адзіны твой
І ратаванне ў шале адзіноты?

Калі сугучны спеў вянчаных струн
Так абражае слых твой дасканалы,
Дык гэта ўсё таму, што ты, пяюн,
Марнуеш хор нявенчаным кімвалам.

Глядзі, як струны зладжанай сям’ёй
Загаманіўшы разам улюблёна,
Кранаюць свет гармоніяй сваёй -
Нібы матуля, бацька і дзіцёнак.

Яны без слоў спяваюць ва ўнісон:
"Мы - утраіх … А як жа, бедны, ён?"

W.Shakespeare, Sonet 8

Music to hear, why hear'st thou music sadly?
Sweets with sweets war not, joy delights in joy.
Why lovest thou that which thou receivest not gladly,
Or else receivest with pleasure thine annoy?

If the true concord of well-tuned sounds,
By unions married, do offend thine ear,
They do but sweetly chide thee, who confounds
In singleness the parts that thou shouldst bear.

Mark how one string, sweet husband to another,
Strikes each in each by mutual ordering,
Resembling sire and child and happy mother
Who all in one, one pleasing note do sing:

Whose speechless song, being many, seeming one,
Sings this to thee: 'thou single wilt prove none.'

Пераклад санета 71 У. Шэкспіра

Калі памру, ты мора слёз не лі...
Адплач па мне, пакуль царкоўны звон
Не абвясціць, што я сышоў з зямлі
Карміць чарвей, сустрэўшы ўласны скон...

Ды й дачытаўшы гэтыя радкі,
Не ўспамінай іх аўтара руку.
Лепш я забыты буду на вякі,
Чым твой спакой маркотай апяку...

Хай нават знікне гэты сумны верш,
Калі я стану глінаю ізноў...
Сатры імя, каторым існуеш
І пахавай няўдобіцу-любоў...

Тады ўжо свет з цябе не пасмяецца —
Што ты ў слязах... і з прывідам у сэрцы...

W.Shakespeare, Sonet 71

No longer mourn for me when I am dead
Then you shall hear the surly sullen bell
Give warning to the world that I am fled
From this vile world, with vilest worms to dwell:

Nay, if you read this line, remember not
The hand that writ it; for I love you so
That I in your sweet thoughts would be forgot
If thinking on me then should make you woe.

O, if, I say, you look upon this verse
When I perhaps compounded am with clay,
Do not so much as my poor name rehearse.
But let your love even with my life decay,

Lest the wise world should look into your moan
And mock you with me after I am gone.

Неяк так павялося...

Неяк так павялося з даўнішніх часін:
усё тое, што варта авацый,
я імкнуся ў сябе захаваць на ўспамін,
каб было, чым душы наталяцца.

Каб хоць зрэдку паміж пажыццёвых баёў,
разагнаўшы будзённасці цені,
перагледжваць, як скнара, багацце сваё
з патаемным сардэчным трымценнем.

А калі прыйдзе час пакідаць гэты свет,
сумаваць па набытку не буду:
я пакіну сябрам сціплай дзейнасці след –
назбіраныя ў скарбніцу цуды.

29.01.2013

З Новым годам!

Сябры мае! Віншую вас
З найлепшым святам – Новым годам!
Хай новы дзень і новы час
Змяце ў мінулае нягоды!

Дазвольце шчыра пажадаць,
Каб вам у вокны ззяла сонца,
А ў вашы сэрцы благадаць
Лілася ліўнямі бясконца!

Каб зоркі падалі ў руку,
А на стале было да хлеба.
І каб хапала ў кашальку
На ўсе надзённыя патрэбы.

Хай будзе ў сем’ях вашых мір,
І разуменне, і пяшчота –
Калі любоў – не страсці вір –
Дух акрыляе у турботах!

Дай Бог здароўя вам збанок
І поўны келіх весялосці,
Каб не зваліла стома з ног,
Пакуль да вас даедуць госці!

Жадаю ўдачы вам, святла,
Дабра, спакою, мудрай згоды –
Каб радасць шчыраю была!
Жывіце ў шчасці! З Новым годам!

2.01.2012

Сышло на нейкай станцыі юнацтва...

Прабачце, верш - у рэанімацыі. :-)

Пераклад санета 66 У. Шэкспіра

Так існаваць? Ды лепей я памру,
Чым на бязвер’і цешыцца маной
І назіраць абраных галайстру
І перасыць нікчэмнасці дурной,

І шанаванне сквапнай хітрыні,
І гвалтаванне цноты там і тут,
І жорсткі здзек над святасцю любві,
І баль знясілля там, дзе сіла — цуд,

І шал мастацтва ў путах-ланцугах,
І дабрадзейнасць — найміткай у зла,
І тлум нявуцтва — у кіраўніках,
І прастату, што ў глупства перайшла.

Чым з гэтым жыць, лягчэй ужо сканаць...
Але шкада... любоў сваю кідаць...

W. Shakespeare, Sonet 66

Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,

And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,

And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:

Tired with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.

Пераклад санета 29 У. Шэкспіра

Калі пагардай Божай і людской
Я растраўляю сам сябе да слёз
І енчу ў неба з марнаю мальбой,
І праклінаю ўласны сціплы лёс,

Я прагну велькім быць, бы той багач,
Які сябрамі слаўны і красой,
Мець нечы розум, талент, кола ўдач
Замест нязначнай існасці маёй.

Але як толькі ўспомню пра цябе,
Ўжо не зайздрошчу болей я другім.
Душа мая жаўроначкам пяе
І ў неба ўзносіць мой удзячны гімн.

Бо асалоду мець тваю любоў
Я не змяню й на долю каралёў.

W. Shakespeare, Sonet 29

When in disgrace with Fortune and men's eyes,
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf heaven with my bootless cries,
And look upon myself and curse my fate,
Wishing me like to one more rich in hope,
Featured like him, like him with friends possessed,
Desiring this man's art and that man's scope,
With what I most enjoy contented least;
Yet in these thoughts myself almost despising,
Haply I think on thee, and then my state
(Like to the lark at break of day arising
From sullen earth) sings hymns at heaven's gate;
For thy sweet love rememb'red such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings.