Прывітанне

Ну і шкоднікі пенсіянеры!

Ну і шкоднікі пенсіянеры!
Крыхаборы! Не ведаюць меры!
Як схітрыцца прыдбаць
кожны баксаў па пяць –
дык ізноў потым крызіс, халера!

17.01.2013

Што чалавеку горш за ўсё?

Што чалавеку горш за ўсё?
Хтось кажа – смерць, а хтось – хваробы,
Адным – жабрацтва шкумаццё,
Другім – не мець у сэрцы Бога.

Спыталі тое ў мудраца:
“А ты што думаеш, шаноўны?”
Ён адказаць паабяцаў,
Паразважаўшы больш грунтоўна.

І так, і гэтак бавіў час,
І там, і тут шукаў цярпліва.
І вось, нарэшце, даў адказ,
Ды не звычайны – ўсім на дзіва:

“Ўсяго гаротней на зямлі
Не атрымаць чаго жадаеш.
Але яшчэ найгорш, калі
Чаго не хочаш, атрымаеш… “

Сакавіцка-эратычнае.

Вясна! Эротыка і порна!
Равуць каты.
Дзяруць вароны крыкам горла
Да хрыпаты.
Распусна ляпаюць “ляпніну”
На капялюш
І з палкай страсцю ў ручаінах
Прымаюць душ.

Зямлю пакуль што маразякай
Пячэ ўначы,
Ды цноту зімнюю ніяк ёй
Не зберагчы.
Праменні сонейка юрліва
Ўзбуджаюць кроў,
Цалуюць глебу пад гуллівы
Напеў вятроў.

І што рабіць з такім жаданнем?
Жыццё – імпэт!
Вясна хвалюе заляцаннем
Ажыўшы свет.
І ён каханнем ажно пыша –
Бо ачмурэў
Ад сексуальнасці пупышак
На целах дрэў.

І ў ледзяшоў тлум сакавіцкі –
Любоўны жар.
Іх сонца ціскае за цыцкі,
Нібы даяр.
Душа іх млее і сцякае
З празрыстых вуд.
Вясна ідзе! Яна – такая:
Сапраўдны цуд!

8.03.2012

Гімн вясне

Заляцанне весняй акварэлі
да халоднай графікі зімы
пабуджае птушак-менестрэляў
сачыняць любоўныя псалмы –

апяваць хвалою паднябессе,
праліваць падзяку над зямлёй.
Шматгалоссе палкай гэтай песні
ап’яняе дзіўнай навіной,

растапляе гоманам вясёлым
сталактытаў кропельных крышталь,
азарае подыхам вясновым
бірузой расквечаную даль.

І звініць, і льецца паімгненна
вераб’іным “Чый ты? – Ты чыя?”
над бліскоткай сонечных праменяў
у гуллівым срэбры ручая.

А пасля ласкавым датыкненнем,
абудзіўшы дрэвы і кусты,
выклікае подыхі натхнення
і чаруе ззянем мілаты.

І штодня на крылах ветравею
ўсё смялей змятае зімні сон
і пяе, пяе – аж сэрца млее –
акапэльна, хорам, ва ўнісон.

10.03.2013

Пераклад верша Henry David Thoreau

Нязменны той, хто праўду любіць,
На ёй адной трымае вочы,
Бо хто душы маной не згубіць,
Той і да фальшы не ахвочы.

Як час вакол усё змяняе!
Але ёсць рацыя ў прыродзе –
Што толькі невуцтва знікае,
Тады, як мудрасць - узыходзіць…

Як адчайна рыдае гітара...

Як адчайна рыдае гітара!
Я такога не чула ніколі!
Бы аплаквае ўсе мае мары:
Аб каханні, аб шчасці, аб долі.

Распачаўшы, самотна ўздыхае
І ўздымае журботную хвалю.
Не прылада – істота жывая,
Што заходзіцца ў плачы ад жалю.

Раздзірае мелодыяй сэрца,
Мурашамі, марозам – па скуры.
Вадаспадам узбуджаных тэрцый
Набалелае, горкае бурыць.

І спявае, і шэпча, і стогне,
І ў запале ўсё некуды кліча –
І туга адступае і глохне,
Захлынуўшыся срэбрам крынічным.

Калі гэтак гітара іграе –
Боль сваімі пакутамі глушыць
І так шчыра усім спагадае –
Спачуваннем вылечвае душы.

Узбуджае ў паніклых надзеі,
Удыхае ў знясіленых сілы…
Як пажар, над зямлёй палымнее
І ўздымае ў нябёсы, бы крылы…

Валярыне Куставай

Паэтка рыфмамі спявала-дыхала,
Сплятала магію сваіх замоў –
І загаворвала, і закалыхвала
Дзівоснай музыкай ажыўшых слоў.

Люляла спевамі, што ў сэрцы склаліся,
Карміла казкамі з рук небыцця.
Паіла вершамі – як праліваліся –
Натхнёнай шчырасцю з крыніц жыцця.

І ў душы сціхшыя, што раптам скінулі
Кару будзённасці, нібыта лёд,
Сышла Паэзія – і ліўні хлынулі –
І лёгка змылі пыл усіх турбот.

16.10.2010

Не хварэйце, сябра!

Не хварэйце, сябра! Не хварэйце!
Гэта Вам – і просьба, і наказ!
Цеплынёй душы сваёй сагрэйце
Новы верш, напісаны для нас!

А калі й прычэпіцца хвароба
І збярэцца болем ціскануць,
Дык начхайце рыфмай на мікробы –
І яны Вас болей не крануць!

Бо адчуюць: гэта бессярдэчна –
На паэта гуртам нападаць.
Ён, бы ўрач, уласным словам лечыць,
Захварэе – здарыцца бяда.

11.02.2011

Снегавік

На двары маім узнік
незвычайны снегавік:
сімпатычны, абаяльны
дабрадушны і брутальны.

Распусціў з галінак коскі –
наймаднейшая прычоска –
нібы дрэды ці антэны.
Выгляд – проста ачмурэнны!

А на носе – эксклюзіў –
хтосьці шышку прычапіў.
Знекуль птушкі прылятаюць
и насенне ў ёй шукаюць.

А усмешка… А усмешка –
проста нейкая пацешка:
пазбаўляе ад турбот
заклапочаны народ.

Снегавёнка свет прыкмеціў –
и дарослыя і дзеці:
падыходзяць, аглядаюць,
шчыра ўсмешкамі вітаюць.

Беласкуры, яснавокі,
погляд – хітры, з павалокай,
хлопец – файны, незалежны.
Ці не ўнук бабулі снежнай?

4.02.2013

Фота сцягнута ў майго сябра http://sergastra.livejournal.com/492459.html

Не спі!

Вясна. Штоноч адно і тэж:
«Прымгнула? Не? Нічога, досыць!
Не спі! Жыві, пакуль жывеш!
Хто знае, колькі засталося?

Не муч бяссонне – адчувай –
глядзі ў нябачнае – і слухай:
як за акном шапоча май
падчас квітнёвай завірухі,

як поўня весняя пяе,
закалыхаўшы россып зорак,
як ветрык шчупальцы свае
купае ў ночы чорным моры.

Салодка майся, ціха млей
ад салаўінага шалення.
Смакуй імгненні, як ялей
і цешся явай блаславеннай.

І не марнуй на спячку свой
апошні год. А можа, тыдзень?
Пакуль магчыма, будзь жывой.
Пасля паспіш, як час надыдзе.

1.05.2013

Песіміст бачыць...

Песіміст бачыць толькі тунэля бясконцую цемру,
Аптыміст – толькі ззянне святла ў чорнай пастцы тунэля.
Рэаліст – і тунэль, і святло, і… о,бедныя нервы! –
Нейкі там сілуэт, што ляціць – нібы ў некага цэліць.

І адзін машыніст цягніка, што стралою імчыцца,
Успрымае крытычна і пільна паўночную яву:
Бачыць трох ідыётаў, якім закарцела напіцца
І палегчы на рэйках, забыўшы, што гэта - не лавы.