Прывітанне

Спас

Сціхнуў дзень, потым згас
І прылёг адпачыць,
А збянтэжаны Спас
Заблукаў уначы...

І, ад пахаў п’яны,
Чараўнічай рукой
Насцяліў туманы
Па-над соннай ракой…

І навешаў расы
На траву, быццам слез,
І заплёў валасы
Сарамлівых бяроз.

А, забраўшыся ў сад,
Стаў па дрэвах лупіць,
Спелых яблыкаў град
У далоні лавіць…

А як кінуў дурэць
Свой набытак лічыць,
Ён схітрыўся паспець
З неба знічку ўхапіць

І між хмар адшукаць
Залаты маладзік,
Дый над хатай узняць
На той зорачкі цвік.

Хутка бавіцца час...
Мізарнее імгла…
Ходзіць Яблачны Спас
У чаканні святла...

І ўладарна, бы цар,
Аглядае палі
Не лайдак – Гаспадар
Працаўніцы-зямлі…

О, душа ты мая, шаляніца...

О, душа ты мая, шаляніца!
Не душы так мяне, не гані!
Дай хаця б на хвілінку спыніцца,
Ачуняць ад пустой мітусні.

Не цягні па ліхім бездарожжы
Басанож – праз каменні і бруд.
Пад цяжарам ускладзенай ношы
Мне не вытрымаць новых пакут.

Не кідай мяне з месца на месца,
Не вымучвай істоту тугой.
Дай, нарэшце, мне дух перавесці
І адчуць блаславенны спакой!

Хай заплюшчацца стомлена вочы!
Хай расправяцца плечы мае!

Я прашу...
А яна нават ноччу
Перадыху ў жыцці не дае.

Пачынае занудліва-строга
Адчуванні і думкі судзіць:
Што зрабіла я сёння благога,
Што павінна ў сабе я змяніць.

А засну – дык і ў сне ўсё сваволіць:
Прымушае і там ваяваць.
Апякае то шчасцем, то болем
Паглядае, дзе чым іспытаць.

Выяўляе – а хто я на справе
І ці вартая нечай любві?
Ці такая ж я ў сне, як наяве?
Ці сумленне ў мяне ўжо ў крыві?

Вывучае мяне, як карцінку,
Адлюстроўвае ў люстры нябёс
І глядзіць, як намеры і ўчынкі
Вызначаюць мой будучы лёс.

5.02.2011

Бяда, сябры мае! Бяда!

Бяда, сябры мае! Бяда!
Хварэе ўсё: зямля і нетры.
У нас усё брудней вада
І ўсё задушлівей паветра.

Вакол дымліва ад машын,
Ад прамысловых труб заводаў.
Набытку маем на грашы,
А на мільярд гняцем прыроду.

Дзічэе луг, радзее бор
Бяднее глеба паступова.
А чалавек, нібыта мор,
Свет перайначвае нанова.

Ссушае багнішчы балот,
Злівае “хімію” ў крыніцы
І ўсё шукае, абармот,
На чым яшчэ яму нажыцца.

Знішчае рэкі і лясы,
Жывёл і птушак не шкадуе –
Усё цішэй іх галасы
І ўсё радзей іх вуха чуе.

Як церпіць матухна-зямля?
Ці выбачае здзекі дзецям?
Сама ж хварэе спакваля:
То неўраджай, то ліхалецце.

Цунамі, павадкі, дажджы,
Вулканы, ліўні, землятрусы…
Ратуйце, людзі, стан душы –
Каб не стагнаць у горшай скрусе!

У ціхім жаху – ці жыццё?
АЭС: Чарнобыль, Фукусіма…
Але і гэта шчэ не ўсё,
Пакуль гвалтуем свет ранімы.

Ён нас і топіць, і пячэ.
А што наперадзе чакае?
Няўжо не чуеце яшчэ:
Зямля – крычыць! Яна – жывая!

25.03.2011

Прытча пра лёс.

Жылі калісьці ў вёсцы тры сястрычкі.
Адна была пустой, гультаяватай,
Другая – нуднай злюкай-істэрычкай,
А трэцяя - прыгожай і рукатай.

Аднойчы ім сустрэлася жанчына
І, Лёсам іх назваўшыся, сказала:
“Ну, вось, вы і на выданні, дзяўчыны!
Пара шукаць вам суджаных настала!”

Яны каня запрэглі, ў брычку ўлезлі,
Паехалі, куды глядзелі вочы…
Па свеце мары сціплыя павезлі -
Каб кожнай адшукаць свой лёс жаночы.

Даехалі да вёскі да бліжэйшай.
А там - каваль прываблівы працуе -
Усіх вакол спрытнейшы, разумнейшы,
За ўсё бярэцца, ўсё рабіць спрабуе.

“Вось – твой жаніх!”, – жанчына абвясціла,
Схіліўшыся да першай маладзіцы,
І на зямлю да шчасцейка ссадзіла,
А іншым загадала не журыцца…

Да вёсачкі наступнай падкацілі,
Спыніліся ля самай лепшай хаты -
І выйшаў да гасцей ганчар-хлапчына –
І добры, і цярплівы, і спагадны.

“Вось – твой!”... І Лёс сярэднюю сястрыцу
Нявестай ганчаровай пакідае,
Каб з трэцяй - прыгажуняй не спазніцца
Туды, дзе яе суджаны чакае…

Ды вось... і ў іх наперадзе ўжо вёска…
А там на ганку хатачкі-крывулі
Ляжыць гаротны п’яніца ў абносках
Ля ног старэнькай, зморанай матулі.

"А гэты – будзе твой…" Па волі Лёсу
Дзяўчына ледзь не ўпала на калены…
Сцякаюць – не спыніць - струменем слёзы:
“За што мне самы горшы, самы дрэнны ?

Сястрыцы самых лепшых хлопцаў маюць!
Чаму мне Бог такога не падкіне?
Няўжо няма?”
Лёс ціхенька ўздыхае:
“Знайшлі б… Ды без цябе… вось гэты згіне…”

Маленства

Адзіны жэст, адное слоўка –
і я лячу: ўспамінаў конь
нясе мяне ў маленства зноўку.
Там я на штосьці хмуру броўкі,
а мне вясёлая багоўка
казыча ножкамі далонь.

Вакол жаўцеюць кураняты
сагрэтых сонцам дзьмухаўцоў –
так іх назваў чамусьці тата,
калі на луг мы збеглі з хаты
на пошук промняў паласатых –
настрою сумнага касцоў.

А ветрык буськае нам твары
і коткай лашчыцца ў нагах.
І гоніць радасна не хмары –
страшныя шэрыя пачвары,
а матылькоў ружовай мары
і карамельны кветак пах.

Наўкол трава – як плот высокі,
рамонкі тыркаюцца ў нос.
А зверху неба цешыць вока
імчаннем конікаў-аблокаў
у трыдалёкае далёка
над верхавінамі бяроз.

О, коні!
Мой, незацугляны,
ўзбрыкнуў і скінуў ля вады.

Да рэчкі, лёсам разаранай,
я падышоў дзіцём румяным,
адлюстраваўся нечакана –
а там…

гады –
мае гады.

26.05.2013

О, вясна!

О, вясна! О, вясна-чараўніца!
Ты прыйшла! Ты з'явілася зноў –
Прыгажуня ў квяцістай спадніцы,
Вышываны падол – з дзьмухаўцоў!

Ты зляцела аднекуль на дрэвы,
Узбудзіла пупышачкі ў рост,
Падхапіла птушыныя спевы,
Захмялеўшы ад соку бяроз.

Ты аблашчыла сонейкам дахі
І зямлю – і палі, і лясы.
Ты распырскала дзіўныя пахі
І – брыльянтамі – кроплі расы.

На траву, на душу, на далоні,
На абшары дуброў і гаёў
Ты рассыпала гукі сімфоній
І дуэты шальных салаўёў.

Хараством забуяла, заззяла,
Заквітнела, пчалой загуло,
А тябе і таго стала мала –
Ўжо бяліла ў справу пайшло.

Ты праліла бальзам прыгажосці
На квіценне бялюткіх садоў,
Раскідала няўлоўнае штосьці
Ціхім шчасцем на плямы лугоў.

Пацягнула за ветрам кудысьці –
Па дарогах сваіх вандраваць,
І, схаваўшыся ў ліпкае лісце,
Стала дожджыкам свет паліваць.

Гаспадарачы гэткім парадкам,
Не патрапіла толькі адным:
Накідала на чыстыя градкі
Пустазеллем густым дываны.

21.05.2010

Гадзіннік адлічвае час...

Гадзіннік адлічвае час –
Бы пацеркі ніжа на ніць.
А час, вывучаючы нас,
Хітруе – паўзе ці ляціць.

Пільнуе размераны строй
І ўносіць папраўкі свае –
Нібы пераймае настрой
Таго, для каго існуе:

То ўносіцца прэч стрымгалоў,
То сцішана побач стаіць,
То скача пад ціскам умоў,
То стомлена падае ніц.

Імгненне расцягвае ў век,
А вечнасць укладвае ў міг.
Але, далібог, чалавек
Адценняў такіх не спасціг.

Ен сочыць за стрэлак хадой
І верыць у шэсце наўпрост,
Дарэмна плануючы свой
Не надта і згодлівы лёс.

Ён думае, час – гэта так –
Працягласць між парай падзей…
А час паімгненным “цік-так”
Смяецца з наіўных людзей.

6.02.2012

На ўспамін

О, як шчымліва й страсна ў маі
пяе салоўка – адпявае
чыесь каханне! Спеў лунае
й канае рэхам уначы.
А цемра зноў Шапэна грае:
ў кагосьці сёння у гэтым раі
жыццё, як знічка, дагарае –
не захаваць, не зберагчы.

Не наталіцца хмелем шчасця
падчас апошняга прычасця.
Істота прагне ў травы ўпасці,
суняць расою боль і жах.
А сум слязьмі наўколле засціць
і не дае разгулу жарсці,
з якою сэрца рве на часткі
чаромхі водар, бэзу пах.

Здаецца, стаць бы на калені,
як перад Госпадам – агменем –
І на мяжы святла і ценю
шапнуць адчайнае: “ Амін…”
І зберагчы ў душы імгненні
перадсвітальнага тамлення,
і ў іншы свет, як дар бясцэнны,
забраць з сабою на ўспамін.

5.06.2013

Тры пціх

Тры пціх

Калі штодня, штоночы паміраю,
у снах – жуда – прарочая такая:
адна патэльня ў пекле нас чакае –
табе – сяродка, мне – мясцінка з краю.

Калі штодня, штоночы паміраю,
яшчэ смачней батон і кубак чаю.
Наперакор і болю, і адчаю,
мне кожны дзень зямны здаецца раем.

Калі штодня, штоночы паміраю –
нічый спакой тугой не засмучаю.
Пахмурны ранак радасна страчаю,
астатак шчасця ў прыгаршчы збіраю.

Штодня…
..............штодня…
............................штодня?

1.02.2013

Паэту з ВЕРШЫ. РУ.

Малюеш зоркі сам сабе на ВЕРШЫ. РУ?
І тым спрабуеш дасягнуць сусветнай славы?
Але ж, дзівак, каго ты хочаш падмануць?
Няўжо ж табе самому праўда не цікава?

Кідай дурное! Лепш чытай больш і пішы!
А гэты рэйтынг… Ён цябе, брат, пачакае…
Шукай вакол… і ў глыбіні сваёй душы,…
Ну паглядзі, пачуй – паэзія якая!

Перакулі багацце гэтае на ліст
І зарыфмуй святло і цені асцярожна –
Пры тым пішы бы прафесійны пейзажыст,
Якому дрэнна маляваць ужо няможна.

І зоркі самі ў твае рукі заляцяць..
І ты сапраўдную адчуеш асалоду.
А зараз трэба… проста сціпла працаваць –
Не прыніжаючы нікога побач.

Згода?

Жабрак – не той, хто мала мае...

Жабрак – не той, хто мала мае,
Аднак і траціць менш за ўсіх,
А той, каму ўсё не хапае, –
Бо спажывае за дваіх.

3.07.2010