Прывітанне

Сатры тугу...

Сатры тугу на ўласным твары,
Змяці ў нябыт благія дні!
І ў чараўнічых акулярах
На свет па-новаму зірні.

Забудзь пакутлівае “ўчора”,
Пазбаўся гора і няўдач, –
І беспрытульную прастору
Ў ружовай зменлівасці ўбач.

Хай праз малінавыя шкельцы
Табе ўсміхнецца небасхіл –
І знікне ў сонечным цяпельцы
Былой нуды наносны пыл.

І кожны дзень, нібыта ўлетку
З паветра радасць удыхай –
Як лес пяе, і пахнуць кветкі,
І грае блікамі рака…

Шукай вакол праявы шчасця –
Ва ўсім звычайным і зямным –
І не заўважыш, калі здасца:
Яно – ў табе, а ты – у ім.

Не думай, што неверагодна
Ў штодзённым вечнае набыць!
Жыццё – бы зебра… Час – праходны…
Ды як салодка ў свеце жыць!

17.11.2011

О, птушкі...

О, птушкі! Ціўкаюць, звіняць,
Шапочуць, каркаюць, шчабечуць…
Яны не могуць не спяваць,
Не перагуквацца аб нечым.

У тым – прырода іх і лёс,
Патрэба іх і асалода –
Заводзіць спевы да нябёс –
Штодня, не гледзячы на моду.

І песень тых не параўнаць,
Як не злічыць іх шматгалоссе -
Усім на свеце дагадзяць,
Бо ўсе майстэрскі сола ўзносяць.

Рулады, трэлі, перасвіст,
Каленцы, ўздохі, пераборы…
І кожны – творца і артыст.
Ці скажаш, лепей з іх каторы?

Вось так і я. Хоць як паэт,
Бадай, каштоўнасці не маю,
Нястомна вершы ў белы свет,
Бы песні птушка, уздымаю.

Няхай ляцяць, куды падзьме,
Ў чыю душу пагоніць ветрык,
Каб сэрца шчырае мае
Спявала-дыхала ў паветры.

Мо і занадта просты спеў
І дзе-нідзе не тыя словы...
Ды свет бы радасці не меў,
Каб не птушыныя размовы.

15.06.2010

Мара паэта

Вытворца вырашыў, што гэта –
напой, для Музы блаславенны.
З такою "Мараю" паэту
любое мора па калена.

14.01.2013

Хлеб

Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.

Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!

Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.

Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.

І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!

За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…

А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…

Сцішэлі водгукі вайны…

Сцішэлі водгукі вайны.
Зжаўцелі фота – у альбомах.
А маці тыя ж бачыць сны –
Як сын вяртаецца дадому.

Вось там, далёка, між палёў…
Хто гэта там сцяжынкай крочыць?
Сыночак! Родненькі! Дамоў!
Нарэшце, ён! Не маняць вочы!

Хаця ў іх ява – туманом ,
Яны ўглядаюцца ў прастору…
А як чакала! Дзень за днём!
А колькі слёз праліла – мора!

Усё глядзела ўскрай сяла,
Не зачыняла нават дзверы.
Чаканнем толькі і жыла,
Ды успамінамі, ды верай.

Любоў да сына праз гады,
Нібы паходню, ціха несла.
Яно – у сэрцы назаўжды,
І там яму не будзе цесна.

Няўжо пачуў малітвы Бог,
Пашкадаваў: ”Матуля, годзе!”?
Няўжо жывы яе сынок,
Нібыта ў цемру не сыходзіў?!

Душа ірвецца ўжо ляцець
І ледзь трымаецца за цела.
Хутчэй да сыначкі – сустрэць!
Ды ногі квёлыя здранцвелі…

Яна крычыць: “Сыночак мой!”
Хусцінку сцягвае на плечы.
Змятае сон. А перад ёй –
Ізноў… тужлівая пустэча…

Пытае ў супрацоўніка начальнік...

Пытае ў супрацоўніка начальнік:

“Ці верыце ў душу, што не сканала?
Бо ўчора Вы пайшлі на пахаванне,
А тутай Вас нябожчыца шукала.”

Пытае ў першаклашкі бацька...

Пытае ў першаклашкі бацька:

-Коля!
Ну, як твой першы дзень прайшоў у школе?
Ці многаму наўчыўся ты, сынок?

-Не надта… Хутка скончыўся урок -
І мы пайшлі дамоў з суседскай Волей,
Дык прыйдзецца схадзіць яшчэ разок….

Прытча "Вядро з яблыкамі".

Купіў сабе маёмасць чалавеча –
Вялікі новы дом і сад фруктовы.
А з імі атрымаў (ой, недарэчы!)
Суседа – і зайздроснага, і злога.

Той жыў паблізу ў хаце-невялічцы
І нават працаваў дагэтуль недзе,
Але любіў наўмысна ды па звычцы
Штодня псаваць настрой сваім суседзям.

То смецця людзям ціхенька падкіне,
То ўпотай ім запэцкае вароты,
То так абразіць словамі сваімі,
Што нават размаўляць з ім неахвота.

Вось неяк навасёл прачнуўся рана,
Падыхаць захацеў, пайшоў у сенцы…
На ганку ж паслізнуўся нечакана,
Не ўбачыўшы з памыямі вядзерца…

Устаў. Падумаў: "Пэўна, ад суседа".
Памыў-пашараваў вядро да бляску.
Наклаў найлепшых яблыкаў-ранетаў
І нечаму ўсміхнуўся: “Калі ласка!”

Пакрочыў да суседа. Той убачыў:
“Даняў! Ідзе скандаліць! Ну й скажу я…”
А госць вядро паставіў і зазначыў:
“Хто чым багаты, той тым і частуе!”

21.05.2011

Прытча пра двух манахаў

Манахі-святары - стары і малады -
Вярталіся аднекуль у абіцель.
Ды шлях ім заступіў прасцяг - абшар вады -
З-за ліўняў моцных рэкі разліліся.

Ускрай жа той вады заўважылі яны
Малодку-прыгажуню. (Ратуй Божа!)
Хоць трэба ёй прайсці – баіцца глыбіні…
Але ж...ці хто ёй, беднай, дапаможа?

Жанчыну ў рукі ўзяць? Якія там труды?
Манахам жа - па веры немагчыма!
Таму вось малады, збягаючы бяды,
Агідна адвярнуўся ад дзяўчыны.

Стары жа падышоў, малодку падхапіў
І зграбна праз раку панёс - на сушу …
Ды ўвесь астатні шлях манахі моўчкі йшлі ,
Аж покуль цішыню юнак не ўзрушыў:

“Як мог ты так зрабіць! Ты ж праведнікам быў!
Жанчыну ў рукі ўзяў - парушыў воту!”
Стары жа адказаў: “Аднёс - ды ўжо забыў!
А ты – яшчэ дасюль нясеш употай!”

Прытча "Ісціна"

Было ў Платона шмат сяброў -
Балак і разявакаў.
Ён ім дарыў сваю любоў,
І думкі, і прысмакі.

Ды кожны сябра мовіў так
Нахабным тонам роўні:
“Хаця Платон мне і дружбак,
Ды ісціна каштоўней.”

І так дацялі-дапяклі
Мазгі яго і сэрца,
Што ён пакрочыў па зямлі -
Каб з ісцінаю стрэцца.

Бадзягі доўга не было…
Калі ж дамоў вярнуўся,
Сябры пілі яго віно,
Гарланілі, бы гусі…

Ён падышоў да іх бліжэй,
Паклаў свае манаткі…
“Ну, хто цяпер вам даражэй –
Платон… ці праўда-матка?”

Сябры сумеліся,… аднак,
Настойвалі ўсё роўна:
“Платон нам – сябра, гэта так,
Ды ісціна – каштоўней.”

Тады Платон без лішніх слоў
На стол з мяшэчка вытрас
Такое дзіва, што ў сяброў
Змяніўся твару выраз…

“Ну, што? Падходзьце! Ды бліжэй!
Вы ісціну жадалі?
Яна ўсяго вам даражэй?
Дык вось яна! Пазналі?”

Знямелі ўсе… (Няўжо не сон?)
І мовіў самы храбры:
“Сыдзі кудысьці, о, Платон!
Ты болей нам не сябра!”

Прытча "Люстэрка і шкло."

У бацькі неяк сын спытаў:

- Чаму – у беднага бываю –
Ен сам багацця не прыдбаў,
Але хоць як дапамагае.
У куркуля ж дабра мяхі,
Але мяне ён і не бачыць.
Няўжо з-за грошаў стаў такі?”

- Задаў ты, сынку, мне задачу!
Зірні ў акно. Што бачыш там?

- Жанчыну, …хлопчыкаў, … дарогу…

- Яшчэ ў люстэрка свае глянь
Што бачыш там?

- Сябе самога.

- Так вось: люстэрка і акно -
Са шкла – і тое, і другое.
Дадай жа срэбра ты ў адно -
І адлюструецца табою…

Вось так і гэты багацей -
Скарб назапасіўшы, няйначай,
Не заўважае ўжо людзей,
Бо ледзь сябе праз срэбра бачыць…