Вітаю Вас на паэтычнай старонцы Таццяны Дзям'янавай.
Тут Вы можаце пазнаёміцца з маімі вершамі, наведаць блог і пачытаць апошнія творы.
Якія я пішу вершы? Якія пішуцца: тут ёсць і памылкі, і моўныя неахайнасці, і стылістычныя недарэчнасці. Але гэта – маё.
Я – не паэтка, я толькі вучуся. Спадзяюся, што расту і колькасць вершаў-недарэкаў будзе паступова змяншацца.
Рэйтынг катэгорый | Рэйтынг вершаў | ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
|
| ||||||||
Верш выдалены
Верш выдалены
Верш выдалены
ТуманЫ… ТуманЫ
Ўсё навокал туманяць.
Cвет у іх патанае,
А душы не лягчэй.
Чаму ж вы, туманЫ,
Мне не засцілі памяць,
Што ніяк не збаўляе
Ад ягоных вачэй?
Чаму б вам, туманы,
Твар любімы не сцерці?
Ад яго столькі болі!
А забыць не магу.
Бы ў палоне маны
Мае беднае сэрца.
Ды як вецер у полі,
Ад сябе не збягу.
ТуманЫ…ТуманЫ…
Анічога не бачу:
Толькі цемра – бясконца
Ды самота – сцяной.
Але ж я, туманЫ,
Вам усё-ткі удзячна –
Бо за вамі ёсць сонца,
Што заўсёды са мной…
3.10.2010
Далібог, калі бы я была мужчынам...
Верш выдалены
Ой ты, рэчанька... неглыбокая!
Над табой жаўрук так звініць…
А я дзеўчына адзінокая.
На мяне ніхто не глядзіць.
Не крывенькая, не гарбатая,
Але ж маюся ўсё жыццё:
Сірацінушка не багатая,
Ўсё, што ёсць на мне – не маё.
Ой ты рэчанька срэбразвонная!
Ля цябе заўсёды – спакой.
Я ж – гаротная, я ж – прыгонная.
Заспяваю – слёзы – ракой.
Няма матухны, няма татачкі.
Зноў да раніцы не засну.
Ў нечым дворыку, ў нечай хатачцы
За кавалачак спіну гну.
Цячэ рэчанька, прытуляецца
Да адлеглага беражку.
Да мяне ж ніхто не спяшаецца.
Для каго ж сабе берагу?
Ці для мілага і для любага,
Што аднойчы стрэнецца мне?
Ці для нейкага злыдня грубага,
Што згвалтуе колісь мяне?
Ой ты, рэчанька неглыбокая,
Над табой жаўрук так звініць…
А я – дзеўчына адзінокая.
На мяне ніхто не глядзіць…
Сціхнуў дзень, потым згас
І прылёг адпачыць,
А збянтэжаны Спас
Заблукаў уначы...
І, ад пахаў п’яны,
Чараўнічай рукой
Насцяліў туманы
Па-над соннай ракой…
І навешаў расы
На траву, быццам слез,
І заплёў валасы
Сарамлівых бяроз.
А, забраўшыся ў сад,
Стаў па дрэвах лупіць,
Спелых яблыкаў град
У далоні лавіць…
А як кінуў дурэць
Свой набытак лічыць,
Ён схітрыўся паспець
З неба знічку ўхапіць
І між хмар адшукаць
Залаты маладзік,
Дый над хатай узняць
На той зорачкі цвік.
Хутка бавіцца час...
Мізарнее імгла…
Ходзіць Яблачны Спас
У чаканні святла...
І ўладарна, бы цар,
Аглядае палі
Не лайдак – Гаспадар
Працаўніцы-зямлі…
Да закінутай вёсачкі, Богам забытай,
Дзе дзіцячага смеху нідзе не пачуць,
Дзе ўжо крамы няма, ганак школы разбіты,
Я, ў дарозе стаміўшыся, мусіў звярнуць.
Тут калісьці жылі, і даволі багата,
Грамадой працавалі на шчодрай зямлі,
Але вось ужо ўсе закалочаны хаты
І палі пустазеллем ужо зараслі.
Маладзенькія ў горад даўно паўцякалі
Дыскатэкаў і лёгкага хлеба шукаць,
А старых год за годам усіх пахавалі –
І руку ўжо нікому няма тут падаць.
Акрамя трох бабулек ды дзеда старога
Тут ніхто не адчыніць скрыпучых дзвярэй.
На ўсю вёску адна засталася карова
Ды з дзесятак які захудалых курэй.
Іх усіх сцеражэ небрахлівая шаўка,
Што не кінула вёску і гэтых старых,
Чый сусвет – тэлевізар ды скарб аўталаўкі,
Што калі-нікалі прыязджае да іх.
Але, што ім купляць? Толькі хлеба ды солі,
Ды запалак, ды, можа, крыху танных круп
Дзе тых грошаў набраць, каб прыдбаць нешта болей?
Ім ячкі – прысмакі, ды рэдзенькі суп.
Ім бы сілы знайсці, каб дабрацца да печы
І ў спякоту няшчадную трохі паспаць.
Ім бы, гэтым старым, у цянечку прылегчы,
А яны пачалі ўсе мяне частаваць!
Але ў сэрцы зрабілася горка і смутна
І заскрыбліся кошкі чамусьці ў душы.
Я папіў малачка, нібы сын які блудны,
І цішком пацягнуўся ізноў да шашы.
Колькі ж гэтакіх вёсачак з картаў сціраюць!
Іх знішчаюць і дзеянні нашы, і час…
Але зрэдку у снах вёскі зноў ажываюць,
Каб, нібыта матулі, маліцца за нас.
18.03.2010
Ці гэта звычка, ці патрэба –
Адчуўшы лепшы ў свеце пах,
Я зноў цалую бохан хлеба,
Які трымаю у руках.
Вось гэта водар! Ну й духмяны!
Смачней за ўсё, што з ім ядуць!
Але ж і варты той пашаны,
З якой на стол яго кладуць!
Ў ім болей кошту, чым каштуе.
Ды я без хлеба не магу –
Нібы ласунак ем – смакую
І, нібы скарб свой, берагу.
Ў ім – веліч сіл зямлі і неба:
Тут і сяўба, і ўсходаў рост,
І бласлаўленне шчодрай глебы,
Якой не шкодзіць і мароз.
І шум дажджоў, і сонцапёкі,
І каласоў налітых звон…
О, хлебаробы! Хлебапёкі!
За вашу працу – вам паклон!
За мазалі, за кроплі поту,
За працу – зранку да начы…
І я ізноў цалую ўпотай
Скарынку, цёплую з пячы…
А як за стол сядаю есці,
Хоць і прысмакі ёсць калі,
Імкнуся “Дзякуй” небу ўзнесці
За хлеб, што маю на зямлі…
Трыццаць тры фотаздымкі – гады ад юнацтва да старасці –
у якіх крок за крокам жыцця стужка адлюстравалася –
Лоры, Хэзэр, Бебе і Мімі – сёстры Браўн і сяброўкі.
Іх фатограф штогод фіксаваў – як рабіў замалёўкі:
прыгажуні-дзяўчынкі, дзяўчаты, нявесты, жанчыны,
клапатушкі-матулі, бабулі ў барознах маршчынак.
З кожным кадрам сталеюць, старэюць – заўважыла вока…
А над імі ўсё тыя ж – нязменна – аблокі, аблокі…
8.07.2013
Каментар да запісу: http://vsegda-tvoj.livejournal.com/5972784.html#comments
Я чытаю ЮНЭСКА вердыкт у здзіўленні...
Я чытаю ЮНЭСКА вердыкт у здзіўленні.
Ад бязлітасных слоў загараецца кроў:
Беларуская мова – на грані знішчэння!!!
Нат уключана ў Атлас знікаючых моў!!!
Ужывае яе толькі кожны чацвёрты.
Гэта лічба – пракляцце Радзімы маёй!
Ды няўжо наша мова пры нас стане мёртвай,
Як зусім адцураемся мовы сваёй?!
На ёй вучацца ў школах пакуль яшчэ дзеці?
А ці ведаем, колькі? Адзін з пецярых!
Наша мова – нягоршая мова на свеце.
Дык навошта знішчаць – размаўляць на чужых?
Як жа лёгка згубіць! А спярша – перакроіць!
Руйнаваць цікавей, чым ствараць-будаваць?!
Але сэрца крычыць! Бы агонь – яго споведзь!
Нібы стогн… Бы выццё… І яго не суняць…
О, матуліна мова! Чаму ты ў знявазе?
Хто такое прыдумаў – цябе абражаць?
Колькі музыкі ў словах пявучых, у сказах,
Колькі смаку ў размовах, што зрэдку гучаць!
Проста ўзяць і забіць? Ды няўжо мы – вар’яты?
Заклубілася думак імга ў галаве:
А ці здарыцца цуд – і,зрываючы краты,
Наша родная мова ізноў ажыве?
http://www.zvyazda.minsk.by/ru/issue/article.php?id=71687
Copyright © 2011
